همه میگن ناراحتی بدترین حس دنیاس.مخصوصا اون ناراحتی هایی که دلیلشو نمیدونی.
ولی من میگم شادی بدتره...آدم وقتی ناراحته بقیه میان و دلداریش میدن یا حداقل به حرفاش گوش میدن تا غبار غم شسته بشه
تصور کن شادی یهو به سراغت بیاد چه با علت چه بی علت.و بدترین موقعیت اینه که بقیه تو مود نباشن.کسی بهت محل نمیزاره یا حداقل میگن نمیدونیم چیکارت کنیم :/
تو اون لحظه سروتونین داره لیتر به لیتر تو مغزت ترشح میشه و از درون داری به پرواز در میای و نمیدونی چیکار کنی شاید یه موزیک های ریتم بتونه باهات دمساز بشه وقتی بقیه میان در اتاقتو میبندن که سر و صداها و اون هیجاناتت مزاحم آرامششون نشه.
شادی وضعیت طبیعی آدم نیست.نمیدونی کی میاد و بدتر از همه اگه تو یه جای جدی گیر کرده باشی و متوجه نگاه های چپ چپ بشی.ناراحتی شاید خوشایند نباشه اما وقتی میاد همه دوست دارن بخاطر حس بشردوستی تنهات نذارن و تو ذهن خودشون شاید دارن مشکلات خودشونو با تو مقایسه میکنن و میگن این از من بدبخت تره :/
بخاطر همینم هست که تو شادی بیشتر تنها میمونیم مگر اینکه با چهارتا دیوونه زندگی کنی :/
ولی هنوز مادربزرگا اعتقاد دارن جوون بیش از حد شاد قطعا عاشق شده فرقی نمیکنه دختر باشه یا پسر :|
اشتباه میگن.شادی ای که از عشق میاد اسمش یه چیز دیگست و اصلا رام شدنی نیست.
داشتم میگفتم که خلاصه خیلی سخته شاد باشی و اکثریت قریب به اتفاق تو مود نباشن.
شادیِ بی دلیل تهِ بازه ی احساسات آدمه همونجور که ناراحتی بی دلیل اول بازه اس.هممون میدونیم هیچ حسی بی دلیل نیس.بعضی وقتا شاید ترکیبی از چنتا دلیله که نمیدونیم کدومه بعضی وقتا هم یه راز درونیه که حتی میترسیم برای خودمون بازگوش کنیم.بخاط همینم اسمشو میزاریم بی دلیل...
از یه سنی به بعد هم نباید زیاد این شادی ها رو لو بدی چون یا چشم میخوری یا بهت طعنه میزنن که وقت ازدواجته :/
کلن واکنشا به این مدل شادیا زیاد خوب نیس حتی از سمت نزدیکترین آدمای زندگیت
نمیدونم چه فحشی درخوره ولی کاش نخوایم هیج وقت با دیدن ناراحتیِ یکی دیگه خوشحال بشیم که از اون کمتر غم داریم و بریم دلداری بدیم
برعکس
من فکر میکنم آدم تو ناراحتی باید تنها باشه تا با خودش همه چیزو حل کنه نه اینکه هعی در بزنن به در اتاقش بگن چیزی هست که بخوای به ما بگی :/
تو شادیامون باشید.تو خنده های بی دلیل نیمه شبمون.شادی اینروزا کمتر به ما سر میزنه...
مشکلات که همیشه هستن!
