+ اشتباهات چیزایی هستن که انسان هارو از هم متمایز می کنن. چیزایی که اونارو زیبا می کنن. اگه همه «عالی» بودن، اونوقت عشق و زیبایی دیگه چه معنی ای داشت؟ هیچکس وظیفه نداره «کامل» باشه. یه انسان کامل اول از همه باید یه انسان باشه. و انسان بودن یعنی اشتباه کردن. یعنی در حدی زندگی تو وجودش داشته باشه که توان اشتباه کردن رو داشته باشه. الگوریتم از قبل تعریف شده چیزایی مثل هوش مصنوعی و برنامه هایی که از صفر و یک تشکیل شدن هم اشتباه میکنن، چطور انتظار میره تو زندگی یه آدم اشتباهی نباشه؟ کارنامش سفید باشه، هیچ خطایی ازش سر نزنه؟ اگه اشتباهی نکنیم چطور قراره چیزی یاد بگیریم؟ حفظ کنیم که این کار درسته، این کار غلطه؟ توی زندان کلیشه ها و قوانین و دستورات خودمونو گیر بندازیم؟ چرا خودمون تصمیم نگیریم چی درسته چی غلط؟ چرا نریم جلو و وقتی دیدیم چیزی اشتباهه، با فهم و درک و انسانیت خودمونو عقب بکشیم؟
ـــ دنیا همینقدر گل و بلبل نیست. بعضیا «انسان» نیستن. «انسانیت» ندارن. «فهم» و «درک» ندارن. میرن جلو، اشتباه می کنن، بازم ادامه میدن. به بقیه صدمه میزنن. اشتباهشون رو هر بار از دفعه قبل بدتر می کنن. دزدی، گروگان گیری، تجاوز، قتل، قتل سریالی. فرق بین خوب و بد رو نمیبینن. اهمیتی نداره. براشون این زندگی کردنه. لذت زندگی براشون طور دیگه ای تعریف شده. اگه قراره همه از اشتباهاتشون «درس بگیرن»، بعضیا طور دیگه ای درس میگیرن. درس میگیرن که دفعه بعد چطور اون «اشتباه» رو تکرار کنن که کسی متوجهش نشه.
