از عشق نوشتن همیشه سخت بوده، فرقی نمیکند شیرین و فرهاد باشد یا رومئو و جولیت، ته کوچه ی بن بست شهید احمدی باشد یا خیابان ریچموند شمالی. حتی فرقی نمیکند جویس بنویسد یا تو از روی دستش بنویسی.
"عربی" برای من فقط یک عاشقانه بود. صحبت از اولین جرقه های عشق بود. آنگاه که برای اولین بار لمس اش می کنی تازه می فهمی عجب، پس آدمیزاد چنین ویژگی ای هم دارد. معمولا هم در نوجوانی ست. حس نابی است، با اینکه در اکثر موارد به شدت هم با تمایلات تازه سر برآورده ی جنسی درهم می آمیزد؛ ولی پاک و ناب است و حس اش لاجرم تکرارناشدنی است، همچون اولین کلمه ای که بر زبان می رانی.
به نظرم حال و هوای کلی داستان با حال و هوای عشقی که در پی توصیف اش بوده همخوان است. انگار جیمز به زیبایی از همان اول از اصل قضیه حرف زده حتی آنگاه که دارد خیابان ریچموند شمالی را توصیف می کند یا زمانی که دارد از مرگ کشیش می گوید یا وقتی از روزهای کوتاه زمستان می نویسد، از دور هم جمع شدن ها و بازی کردن ها، از بوی چال خاکستر باغهای خیس تاریک؛ اینها همه دارند ما را می برند به جایی که در نهایت او کف پذیرایی ولو شود و منتظر دیده شدنِ پای اش باشد که روی پاشنه ی درب خودنمایی کند. و ما اصلا تعجبی نمی کنیم که چرا او این کار را می کند یا چرا پشت سرش راه می افتد یا چرا هیچ حرفی نمی زند یا ... انگار همه می دانیم خب باید همین باشد؛ اصلا غیر از این نیست انگار همه ی مان این کارها را کرده ایم.
اگر از عربی لذت می بریم به این خاطر نیست که داستان پیرنگ خاصی دارد و گره خاصی در آن اتفاق افتاده و ... بلکه به این خاطر است که برای همه ی مان آشناست. انگار همه ی مان روزی ته خیابان ریچموند شمالی بوده ایم، فقط یادمان رفته بود.
پایان داستان به نظرم اصلا عجیب و غریب نبود. اتفاقا دقیقا باید همینطور تمام می شد همانطور که برای همه ی مان همین طور تمام شده و یکهو دیدیم که مثل یک سرگیجه ی خوشایند یک حسِّ "های" بودنی که ته کشید و تمام شد. درست مثل اولین پُکی که میزنی تکرارناشدنی است، هرچند پُک های بعدی بهتر و پخته تر و ناب تر باشند.
