بقایای آنتی بیوتیک در شیر به دلیل خطرات بالقوه ای که برای سلامت انسان ایجاد می کند، یک نگرانی رو به رشد برای سلامت عمومی است. آنتی بیوتیک ها معمولاً در صنایع لبنی برای پیشگیری و درمان عفونت های باکتریایی در گاوها استفاده می شوند. با این حال، آثار این داروها می تواند در شیر تولید شده توسط گاوهای تحت درمان باقی بماند و منجر به وجود باقی مانده آنتی بیوتیک در شیر مصرف شده توسط انسان شود.
یکی از نگرانی های اصلی مرتبط با باقی مانده آنتی بیوتیک در شیر، ایجاد باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک است. هنگامی که مردم شیر حاوی آنتی بیوتیک مصرف می کنند، ممکن است به طور ناخواسته مقادیر کمی از داروها را مصرف کنند. این موضوع می تواند منجر به ایجاد باکتری هایی شود که به آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند و درمان عفونت ها را در آینده دشوارتر می کند.
نگرانی دیگر احتمال بروز واکنش های آلرژیک در افرادی است که به آنتی بیوتیک ها حساس هستند. برخی از افراد ممکن است پس از مصرف شیر حاوی باقی مانده آنتی بیوتیک، واکنش های آلرژیک مانند کهیر یا آنافیلاکسی را تجربه کنند.
همچنین نگرانی هایی در مورد اثرات طولانی مدت مصرف شیر حاوی باقی مانده آنتی بیوتیک وجود دارد. برخی از مطالعات نشان داده اند که مصرف شیر حاوی باقی مانده های آنتی بیوتیک ممکن است خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان را افزایش دهد، اگرچه تحقیقات بیشتری برای تایید این ارتباط مورد نیاز است.
برای به حداقل رساندن خطر باقیمانده آنتی‌بیوتیک در شیر، برای کشاورزان مهم است که دستورالعمل‌های تجویز آنتی‌بیوتیک به گاوها را دنبال کنند و شیر قبل از فروخته شدن به مصرف‌کنندگان، از نظر باقی‌مانده‌های آنتی‌بیوتیک آزمایش شود. مصرف‌کنندگان همچنین می‌توانند شیری بخرند که برچسب فاقد آنتی‌بیوتیک است تا خطر قرار گرفتن در معرض باقی‌مانده‌های آنتی‌بیوتیک را کاهش دهد.
در نتیجه، باقی مانده های آنتی بیوتیک در شیر به دلیل خطرات بالقوه ای که برای سلامت انسان ایجاد می کنند، یک نگرانی رو به رشد برای سلامت عمومی است. برای تولیدکنندگان و مصرف کنندگان شیر مهم است که از خطرات بالقوه سلامت مرتبط با باقیمانده های آنتی بیوتیک در شیر آگاه باشند و اقداماتی را برای به حداقل رساندن قرار گرفتن در معرض این باقیمانده ها انجام دهند.
آنتی بیوتیک ها معمولا در صنعت دام برای پیشگیری و درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شوند. آنتی بیوتیک های زیر معمولا در دام ها استفاده می شود:
تتراسایکلین ها: این دسته از آنتی بیوتیک ها که شامل داکسی سایکلین و کلرتتراسایکلین است برای درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی در گاو مانند عفونت های تنفسی و بیماری های منتقله از کنه استفاده می شود.
پنی سیلین ها: این دسته از آنتی بیوتیک ها که شامل آمپی سیلین و پنی سیلین G است، برای درمان عفونت های باکتریایی مانند ذات الریه باکتریایی و ورم پستان استفاده می شود.
ماکرولیدها: این دسته از آنتی بیوتیک ها که شامل اریترومایسین و تیلمیکوزین است برای درمان عفونت های تنفسی و سایر عفونت های باکتریایی استفاده می شود.
سولفونامیدها: این دسته از آنتی بیوتیک ها که شامل سولفامتازین و سولفادیمتوکسین است، برای درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی در گاو مانند عفونت های تنفسی و بیماری های منتقله از کنه استفاده می شود.
سفالوسپورین ها: این دسته از آنتی بیوتیک ها که شامل سفتیوفور و سفکینوم است برای درمان عفونت های تنفسی، سپتی سمی و سایر عفونت های باکتریایی در گاو استفاده می شود.
فلوروکینولون ها: این دسته از آنتی بیوتیک ها که شامل انروفلوکساسین و دانوفلوکساسین می شود برای درمان عفونت های تنفسی، عفونت های دستگاه ادراری و سایر عفونت های باکتریایی در گاو استفاده می شود.
توجه به این نکته ضروری است که برخی از این آنتی بیوتیک ها در پزشکی انسانی نیز استفاده می شوند و استفاده بیش از حد از آنها در دامپروری می تواند به مقاومت آنتی بیوتیکی بیانجامد که یک نگرانی برای سلامت عمومی است. بنابراین، کشاورزان باید دستورالعمل های تجویز آنتی بیوتیک به گاوها را رعایت کنند و فقط در صورت لزوم از آنها استفاده کنند.
