ما از وقتی که پا به این دنیا می گذاریم، بازی شروع میشه، بازی که خیلی وقته از حضرت آدم نسل به نسل ادامه پیدا کرده تا نوبت به ما رسیده، بازی این دنیا مثل هر بازی دیگه ای برد و باخت داره،مرحله داره، قانون داره،زمان داره، تنبیه و تشویق داره، حتی غول داره.
توی این بازی همه شرایط یکسانی نداریم، بازیکنا این بازی مکمل هم دیگرند هیچ کدوم به تنهایی کامل نیستند مثل پازل درصورتی برنده میشن که همدیگرو کامل کنند. هر قسمت از پازل یک بخش از تصویر رو باید بسازه این فقط وقتی ممکنه که اون پازل از نقش خودش توی اون تصویر آگاه بشه یه قسمت تصویر زمینه یه قسمت تصویر آسمون یه قسمت برای گوشه و یه قسمت مرکز تصویر رو تشکیل میده هیچ تکه ای نمیتونه به زور به جای تکه های دیگه وارد بشه، هر تکه ای به جای خودش مهمه و از بالا یا پایین بودنش نباید ناراحت باشه.
آدم ها پازل های پیچیده ای هستند اونم از نوع خیلی خیلی سختش،ما آدم ها از بعضی جهات یه ویژگی هایی داریم که به نوبه ی خودمون خاصمون میکنه و از خیلی جهات ویژگی های مشترکی بین تمامی ما انسان های روی کره ی زمین وجود داره احساساتی که در همه ی ما کم یا زیاد وجود داره...
