۱ ( میفهمند که #بدرفتاری آدمها به #ترس و #اضطراب آنها مربوط است. پس آدمها را بد مطلق یا هیولا نمیبینند.
۲) یاد میگیرند که آدمها بهطور خودکار از محتویات مغز ما اطلاع ندارند. بنابراین با #آرامش و #شفاف، حرف میزنند و دیگران را #سرزنش نمیکنند که درکشان نمیکنند.
۳) یاد میگیرند که آنها هم اشتباه میکنند. پس #معذرتخواهی میکنند.
۴) #اعتماد بهنفس را یاد میگیرند. نه اینکه #فوقالعاده هستند! خیر. در واقع پی میبرند که همه ما #نادان و #سرگردان هستیم. همه ما با #آزمون و #خطا #زندگی میکنیم؛ و این #عیبی هم ندارد.
۵) والدین خود را میبخشند. درک میکنند که آنها هم درگیر ترس و اضطرابهای خودشان بودهاند.
۶) اثر نکات کوچک را بر خلقوخوی خود به خوبی درک میکنند. اثر زود خوابیدن، وضعیت قندخون، درجات استرس، مصرف الکل و موارد دیگر را میفهمند و با کسی که تحت تأثیر این موارد باشد، مدارا میکنند.
۷) قهر نمیکنند. حرف میزنند، نفرت در خودشان جمع نمیکنند و #میبخشند.
۸) دست از کمالگرایی برمیدارند. هیچ چیزی بینقص نیست؛ از “به اندازه کافی خوب بودن” #قدردانی میکنند.
۹) یاد میگیرند کمی بدبین بودن دربارهی نتایج امور، یک فضیلت است. در نتیجه، #آرام تر، #صبورتر و #بخشندهتر هستند. چون همهچیز را فدای #آرمان_گرایی خود نمیکنند.
۱۰) میفهمند نقاط #ضعف آدمها با نقاط #قوتشان گره خورده است. مثلا دیگر از کسی که #شلخته است ناراحت نمیشوند، چون میدانند در ازای آن ممکن است فردی #خلاق باشد. واقعا درک میکنند که آدم کامل وجود ندارد.
۱۱) مدام #عاشق نمیشوند. #سختتر و دیرتر عاشق میشوند ولی بسیار #وفادار میمانند.
۱۲) درک میکنند که زندگی کردن با آنها میتواند چندان هم آسان نباشد. چون آنها هم نقاط ضعف بسیاری دارند.
۱۳) یاد میگیرند خود را برای خطاهای خود ببخشند. بیشتر با خود رفاقت میکنند.
۱۴) با کلهشقیهای بچگانهی خود بیشتر کنار میآیند و تلاش نمیکنند که در هر شرایطی، بزرگسال باشند. میپذیرند که همهی ما گاهی رفتارهای بچگانه داریم.
۱۵) برای شادی درازمدت، صرفا به پروژههای بلندمدت دل نمیبندند. اگر دمی بی دردسر سپری بشود هم خوشحالشان میکند. طبع و مزاج آنها به سمت خوشیهای کوچک کشیده میشود.
۱۶) برایشان مهم نیست دیگران در مورد آنها چه فکر میکنند. می فهمند که دیگران درگیر زندگی خودشان هستند و لازم نیست تصویر ذهنی دیگران از خود را مدام ویرایش کنند. از آرزوی شهرت دست بر میدارند.