معنی زندگی

زندگی، مِلک وقف است دوست من! تو حق نداری روی آن فساد کنی و به تباهی اش بکشی، یا بگذاری که دیگران روی آن فساد کنند.

حق نداری بایر و برهنه و خلوت بی‌خاصیتش نگه داری یا بگذاری که دیگران نگهش دارند. حق نداری بر آن ستم کنی و ستم را، روی آن، بر تن و روح خویش، خاموش و سر به زیر، بپذیری.

حق نداری در برابر مَظالمی که دیگران وی آن انجام می‌دهند سکوت اختیار کنی و خود را یک تماشاگرِ ناتوانِ مظلومِ بی پناه بنُمایی. حق نداری به بازی اش بگیری، لکّه‌دار و لجن مالش کنی، آلوده بی‌حرمتش کنی، یا دورش بیندازی.

حق نداری در آن، چیزی که به زیان دردمندان و ستمدیدگان باشد بکاری، به رویانی، و بار آوری.

حق نداری علیهش، حتی در دترین روزگار و سخت‌ترین شرایط، اعلامیه صادر کنی، یا به آن دشنام بدهی.

حق نداری با رنگ‌های چرک و تیره ی شهوت، نفرت، دنائت و و رذالت، رنگینش کنی.

مگر آنکه از بیخ و بن، مِلکِ وقف بودنش را فراموش یا انکار کرده باشی،که در این صورت، البته، نه خود تو مسئله ایی هستی نه آنچه می‌کنی مسئله ایی است که قابل بحث و اعتنا باشد.

در حقیقت، نبوده یی و نیستی تا چنین و چنان کردنت، روی زمینی که ما مِلک وقفش می‌دانیم چنین و چنان کردنی تلقی شود.

نیامده یی، نمانده یی، و نرفته بی. از هیچ، به قدر هیچ باید خواست، نه بیشتر...

ابن مشغله/ نادر ابراهیمی