امروز هم برحسب عادت نتونستم زود تر از روزهای معمول سابق از خواب بیدار بشم (کاری که دقیقا قراره توی این چالش حلش کنم.) اما قرار نیست که متوقف یا سرخورده بشم و دست از تغییر بردارم. همه ما آدم ها خصوصا ما آدم های اهل جغرافیای آشوب باید یادبگیریم که که در برابر شرایط سخت محیط مقاومت کنیم و تاب بیاریم؛ این مقاومت و تاب آوری فقط از درون خودمون و تنها به وسیله خودماست که شروع میشه. شاید داشتن امید به تغییر و تلاش برای متوقف نشدن توی این شرایط واقعا اسفبار روزهایی که داریم از سر میگذرونیم به نظر کار احمقانه ای برسه اما حداقل میتونم به خودم یادآوری کنم که توی صد سال گذشته یا حتی خیلی بیشترش دقیقا چه زمانی مردم این منطقه شرایطشون نرمال بوده که این روزها بشه ازش انتظار دیگه ای داشت.
هر تغییری چه در شرایط فردی و چه در شرایط اجتماعی نیازمند پیش زمینه، فکر، تجربه وبرنامه ریزی و رویاپردازیه پس باید بتونیم که این چالش رو برای خودمون طراحی کنیم که در برابر بحران های تحمیل شده از سوی محیط دچار بی عملی و فرسودگی نشیم. روز دوم چالشی که با خودم و برای خودم ترتیب دادم متاسفانه قوی نبود و بجز دو یا سه تا از مجموعه کارهایی رو که باید انجام میدادم رو انجام ندادم اما میدونم که این چالش رو طراحی کردم که دقیقا در حال موجودم تغییر و تفاوتی ایجاد کنم چون اگر حالم خوب بود که اصولا چه احتیاجی به برنامه ریزی برای تغییر بود؟!
