همیشه درباره‌ی هیروها، اسطوره ها و قهرمان ها تو کتاب ها خوندیم/ در فیلم های علمی تخیلی دیدیمشون و یا از کتاب های قطوری همچون شاهنامه و... درموردشون شنیدیم.
علاقه خاصی به فیلم های علمی تخیلی و قهرمان طور مثل فلش و سوپرمن و بتمن و اسپایدرمن و... دارم و از طرفی اصلاااااا علاقه ای به اتفاقات غیر واقعی در فیلم ها مثل فیلم های ترسناک و فانتزی و... نداشتم و ندارم.
نمیدونم چرا هنوز هم این نوع فیلم ها برایم جذاب هستن و همچنان جزو فن های فیلم های قهرمان طور هستم؟ با اینکه 4 یا 5 سال میگذره جزو طرفداران هستم ولی الان تقریبا به جوابش دارم میرسم یا شاید هم به یک جواب اشتباه رسیدم.
بنظرم هیچکدوم از این نوع فیلم ها غیر واقعی نیستن و اتفاقا استعاره ای از دنیای واقعی ما آدم ها هستند.
نگاهی به دوربرمون کنیم، هریک در ذهنمون یک نفر دو نفر یا چند نفر رو قهرمان دنیای کوچیک خودمون میدونیم و قهرمان دنیای ما با قهرمان دنیای دوستمون گاهی متفاوت و گاهی مشترک هستند.
مثل سریال های دی سی که هر شهری یک قهرمان دارد و از آن شهر حفاظت میکند، ذهن ما و انگیزه و پیشرفت ما رو قهرمان های ذهنیمون ساپورت و تشویق میکند.
کم‌کم که به تفاوت فیلم و دنیای واقعی دقت کردم شباهت های بیشتری دیدم.
برای اون فردی که قراره قهرمان دنیای ما باشد، مثل فیلم ها به همون اندازه مسئولیت و انتظاراتی به همراه میاورد. درواقع قهرمان و اسطوره شدن همیشه سخت نیست ولی پایداری و محبوب موندن همیشه سخت هست.
ما از سبک زندگی قهرمانمون یاد میگیرم چطور زندگی کنم/ چطور لباس بپوشم/ چطور تجربه کسب کنم تا شبیه بهش بشیم و درواقع بشیم طرفدار قهرمان ذهنیمون.
فکر میکنم تو دنیای ما هم اگر قهرمانمون شکست بخوره همون قدر ناراحت میشیم که انگار خودمون اون شکست رو تجربه میکنیم و همچون فیلم ها سعی میکنیم برای دوباره برگشتن و دیدن پیروزی های قهرمان هامون تلاش کنیم.
فکر میکنم قهرمان های دنیای واقعی هم همینطورن، حتی اگر یک روزی از مقام، سمت و جایگاهی که ما به عنوان قهرمان میشناختیم کنار بروند، در زندگی خودشون هم همچون قهرمان زندگی میکنند و همچنان قهرمان میمونند.
این تجربه هم یک اتفاق طبیعی تو دنیای واقعی هست. قهرمان های دنیامون همیشه سعی میکنند بهترین باشند، اما گاهی نیروی سیاه نمیزاره این اتفاق بیوفتد و همچون فیلم ها اینبار طرفداران و دوست و اطرافیان قهرمان هستن که با وجود اتفاقات بدی که ممکن است در اون دوران ببینند به کمکش میروند تا اونن رو از دنیای سیاهی که خودش هم خبر نداره جدا کنند و قهرمان را به دنیا برگردونند.
با این تفکر که جلو رفتم متوجه شدم خواه/ناخواه هرکدوممون قهرمان یک عده از اطرافیانمون هستیم:
یکنفر قهرمان خواهر و برادرهاش میشود
یکنفر قهرمان هم کلاسی‌هاش میشود
یکنفر قهرمان دانش آموزهاش میشود
یکنفر قهرمان فالوورهای اینستاگرامیش میشود
یکنفر قهرمان کشورش میشود
یکنفر قهرمان شهرش
و...
با این وضعیت فکر میکنم ما تنها برای خودمون زندگی نمیکنیم. همه ما به دنیا اومدیم تا ردی بر کالبد زمین باشیم گاه آرام گاه پر سر و صدا...
سعی کنیم ردی زیبا بر کالبد زمین باشیم :)
