راه خدا همان تعبیر تجریدی از راه خدمت به انسان‌هاست. چون هر عملی به خاطر خدا تنها به خاطر بندگان خداست. زیرا خدا از بندگانش بی‌نیاز است. وقتی معبود حقیقی مطلق، بالاتر از هر حد و تخصیصی باشد و خویشاوندی با گروهی نداشته و در جهت خاصی قرار نداشته باشد، از نظر عملی راهش دائما با راه همه‌ی بشریت معادل است.
پس عمل در راه خدا و به خاطر خدا همان عمل به خاطر مردم و برای خیر همه‌ی مردم و تمرین روحی و درونی مستمری بر اساس آن است.
هر چه سبیل الله در شریعت آمده است را می‌شود به راه همه‌ی مردم معنی کرد. اسلام سبیل الله را یکی از مصارف زکات قرار داده و از آن، انفاق به نفع و مصلحت انسانیت را اراده کرده است و بر پیکار در راه انسان‌های مستضعف تشویق کرده و آن را پیکار در سبیل الله نام داده است؛ که فرمود:«چرا در راه الله جهاد نمی‌کنید و در راه جمعی زبون از مرد و زن و کودک؟ (۴:۷۵)».
آیین بندگی در آیینه‌ی اندیشه و احساس، مقدمه‌ی بخش عبادات رساله‌ی آیت الله شهید سید محمدباقر صدر، ترجمه‌ی مهدی طیب، نشر سفینه، صص ۲۶ و ۲۷
وسبيل اللَّه هو التعبير التجريدي عن السبيل لخدمة الإنسان؛ لأنّ كلّ عملٍ من أجل اللَّه فإنّما هو من أجل عباد اللَّه؛ لأنّ اللَّه هو الغني عن عباده، ولمّا كان الإله الحقّ المطلق فوق أيّ حدٍّ وتخصيصٍ لا قرابة له لفئةٍ ولا تحيّز له إلى جهةٍ كان سبيله دائماً يعادل من الوجهة العملية سبيل الإنسانية جمعاء. فالعمل في سبيل اللَّه ومن أجل اللَّه هو العمل من أجل الناس ولخير الناس جميعاً، وتدريب نفسي وروحي مستمّر على ذلك.
وكلّما جاء سبيل اللَّه في الشريعة أمكن أن يعني ذلك تماماً سبيل الناس أجمعين. وقد جعل الإسلام سبيل اللَّه أحد مصارف الزكاة، وأراد به الإنفاق لخي الإنسانية ومصلحتها. وحثّ على القتال في سبيل المستضعفين من بني الإنسان، وسمّاه قتالًا في سبيل اللَّه، «وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُوْنَ في سَبِيلِ اللَّهِ وَالمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ ...»
الفتاوى الواضحة، موسوعة الشهيد الصدر، ج١۶، ص٧۶٢
