این جمله رو مادرم از یک روانشناس تو یک شبکه تلویزیونی شنیده بود و برای من بازگو کرد
اوایل متوجه این جمله نمیشدم تا این که در یک کارگاه روانشناسی شرکت کردم . . .
همه ما در طول زندگیمان از دست افراد بسیار زیادی ضربه خوردیم
حرف های نیش دار شنیدیم و زجر کشیدیم !
برخی از ما فراموش کردیم و ولی برخی این زجر هارو مثل کوه دنبال خودمون یدک میکشیم
خوب مشکل از کجاست ؟
مشکل از ماست یا دیگران ؟
شاید بگید قطعا مشکل از دیگران که مارو آزار دادند !
ولی کاملا در اشتباه هستید
این ما هستیم که این دلخوری ها ؛ زخم ها و کینه ها رو به دوش میکشیم و تا نا کجا آباد با خودمون حمل میکنیم !
این ما هستیم که تصمیم میگیریم از کنار نفهمی دیگران بگذریم و یا در همان مکان و لحظه متوقف بشیم
برگردید به گذشته و به حرف یک نفر که آزارتون داده فکر کنید
خوب چند بار تو این سال ها تو ذهنتون به حرف این طرف پاسخ دادید ( شاید هزار بار )
ولی متاسفانه هیچ وقت به نتیجه نرسیدید
دو تا راه حل بیشتر ندارید
یکی این که اون طرف بفهمید ؛ مثلا درک کنید که کودکی سختی داشته و الان مریض و لایق ترحم
و یا این که هر زمان و در هر مکان هر کسی با حرفی ناراحتتون کرد همونجا ناراحتیتون بهش اعلام کنید
نگذارید این ها مثل کوه جمع بشن ؛ به خدا اگر به موقع به داد ذهنتون نرسید نابود میشه ها
نظر شما چیه دوست عزیز ؟
