این شعر آبی بود روی آتش همه ی کمال گرایی ها و آرزوهای دور و محال من. خط بطلانی بود بر این تفکر که یا عالی یا هیچ:
اگر نمی توانی صنوبری بر قله ی یک کوه باشی
بوته ی یک دره باش
اما بهترین بوته کوچک کنار جویبار باش
اگر نمی توانی درخت باشی پس لااقل یک بوته باش
اگر نمی توانی بوته ای باشی، چمن باش
و راه پیش رو را زیبا کن
اگر نمی توانی آهوی دشت باشی، یک ماهی باش
اما سرزنده ترین ماهی دریاچه باش
همه ی ما نمی توانیم فرمان برانیم چرا که به فرمانبر نیاز هست
و برای همه مان کار هست
هم کارهای بزرگ و هم کارهای کوچک
و کاری که باید به انجام برسانیم نزدیک است
اگر نمی توانی بزرگ راه باشی، یک جاده باش
اگر نمی توانی آفتاب باشی، یک ستاره باش
قالب تو موجب پیروزی یا شکستت نمی شود
هر چه هستی، بهترینت باش!
هر چقدر در وصف این شعر بگم کمه. دوست دارم بشینم ساعت ها مصداق های موجود در این شعر از خودمون و جامعمون رو بگم؛ اما ترجیح می دم شما هم مثل من خودتون این شعر رو ذره ذره مزه کنید.
