تراپیستی که روبه‌روی شما می‌نشیند، تنها به واسطهی تحصیلاتش با شما متفا‌وت است. او نیز در کودکی توسط والدینش آسیب‌هایی دیده است، امیال جنسی و غیرجنسی متعددی دارد، تعارض‌های مختلفی را تجربه می‌کند و در زندگی، شکست‌ها و ناخوشی‌هایی را تحمل کرده است. او برای اینکه این مسایل را با خود به اتاق درمان نیاورد، لازم است که درمان فردی و سوپرویژن دریافت کند.
عده‌ای هستند که از خط قرمز‌ها عبور می‌کنند و اجازه می‌دهند که تعارض‌هایشان وارد اتاق درمان شما بشود. بعضی از اشتباه‌ها جبران‌شونده‌اند و بعضی نه. بعضی از اشتباه‌ها معمولند و بعضی خط قرمز محسوب می‌شوند و عمیقا نهی شده‌اند. شما با هیچ درمانگر بدون نقصی قرار نیست مواجه شوید. چرا که در اتاق درمان، در رابطه با انسان دیگری هستید؛ همانطور که آسیب در کودکی چیزی اجتناب‌ناپذیر برای همه‌ی انسان‌هاست. اتفاقا اشتباه درمانگر در طول درمان می‌تواند اثر درمانی نیز داشته باشد .
اما مشخصا در اینجا می‌خواهم به آن اشتباه‌هایی اشاره کنم که برای یک درمانگر غیرقابل توجیه و بخشش است. درخواست دوستی، درخواست سکس، درخواست هرگونه رابطه‌ای خارج از درمان چه در حین درمان و چه در پایان درمان، هرگونه تماس فیزیکی و چیزهایی از این دست.
همانطور که درمانگر‌ها می‌دانند که نباید این اعمال ممنوعه را انجام دهند، مراجعینی که می‌دانند درمانگرشان خط قرمز‌ها را رد کرده است و باز در درمان با چنین درمانگری باقی می‌مانند، کم نیستند.
چرا اینگونه است؟
ایده‌ی رواندرمانی تحلیلی این است که با مرور زمان ما درمانگرمان را شبیه به افراد مهم زندگی‌مان تجربه می‌کنیم. به این فرایند انتقال می‌گویند. بنابراین درمانگری که بغل کرده‌ایم، پدری است که همیشه دوست داشتیم داشته باشیم و یا مادری که هیچ‌گاه ساپورت او را نداشته‌ایم. این فرد که رضایت داده‌ایم که با ما مرزهای حرفه‌ایش را جابه‌جا کند، خود شخص درمانگر نیست؛ بلکه تصویر تمام افراد مهم زندگی‌مان است. برای همین نکته‌ی مهم است که درمانگر همواره و حتا در پایان درمان نیز، درمانگر ما باقی می‌ماند و نمی‌تواند هیچ نقش دیگری را در زندگی ما ایفا کند. زیرا او به واسطهی نقش‌های مختلفی که ناهشیارمان در اتاق درمان به او داده است، مانند فردیست که ما مداوما نقاب‌های مختلفی بر چهره‌ی او گذاشته‌ایم و با این نقاب‌ها در گفت‌وگو و مراوده بوده‌ایم. این نقاب‌ها به درمانگر قدرت می‌دهد. قدرتی که با مرزهای مشخص حرفه‌ای باید کنترل شود؛ وگرنه می‌تواند برای مراجع خطرناک باشد.
