آنگاه که محو تماشای برگ های سبز_خاکستری و رقصان درخت سپیدارم و نسیمی صورتم را می شوید، غُصه ایی مرا زندانی می کند. غصه لذت بردن از این مجلس رقص درحالی که تنها مهمانِ این بزم منم و منم و کسی نیست در آن لحظه که لذت این جشن و پایکوبی را با او شریک شوم. از فردی نمی گویم. از روح های دمیده شده ایی می گویم که بدن هایشان مرزهایی بسی فولادین میانمان ایجاد کرده. مرزهایی که با خیالی ترین رویاهای هم آغوشی پوچ با انسان ها( که در باطل، والاترین لذت است) همانند کوبیدن میخ بر دیواری سنگیست. سرانجامش تنها میخی ازکار افتاده و روحی همچنان جدا مانده از تمام آدم هاست.
چه لذت های فانی و بی ارزشی که تنها با، لمسه ایی یا دکمه ایی، کلمه ایی، جمله ایی، منتقل میشود و آن چنان بر دیوارهای فولادینِ مان برخورد میکند که میشکند و تمام آن لذت فانی و بی ارزش بر زمین می افتد و تکه تکه میشود.
حال لذت های عمیق و درونی ام را چگونه به آدم ها منتقل کنم؟
چگونه به آن ها آن لذت فکر های روزانه ام و مواجه درونی ام با آدم ها را منتقل کنم؟
چگونه و به چه کس میتوانم کتابی هدیه دهم تا او هم به اندازه من لذت ببرد؟
و کاش به اندازه من ببرد که اگر ذره ایی بیشتر یا کمتر باشد ناراحتم خواهد کرد... آری... برد و باخت همیشه رنج آورند، بالا و پایین همیشه رنج آورند و...
و به شرطِ وجودِ احساس و قلب، برنده هایِ بازیِ زندگی غمگینند از شکستِ بازنده ها و بازنده های زندگی نیز غمگین تر.
در این میان تنها تساوی در همه چیز است که لبخندی بر لبانمان می نشاند. آن هم لبخندی از جنس خوشبختی و سعادت راستین.
اما صبر کن. آیا تساوی در همه چیز ممکن است؟ آیا وجود دارد؟
پاسخی دارم تنها برای خودم:
تساوی در همه چیز یا رویاییست برای آدم های عادی، یا واقعیست برای آدم های غیرعادی...
اما سوال دیگری دارم که پاسخی برای آن ندارم:
حق و درستی و راستی با مردم عادیست یا غیرعادی؟
