سریال مسیحِ باز مصلوب( قسمت 1 )
آری فرزند، اشک آدمی را غسل تعمید می دهد...
گریه های کودکی ام را به خوبی به خاطر دارم. میدانم که بسیار گریه کرده ام و قلبم شکسته شده است. از پدری که توجه اش کم بود و از مادری که تمام چیزهایی که خواستم را نداد. اشکی که پس از هل دادن دوستم برای ندادن توپ به من جاری شد را هنوز بر گونه هایم احساس میکنم. اشک هایی که مادرم دیر به دنبالم آمد تا مرا از مدرسه بردارد هنوز در جلویِ درِ مدرسه خشک نشده و جایش همچنان رویِ سیمانِ جلویِ در باقیست...
اشک هایِ گرمِ نوجوانی را به خاطر دارم. هم سن و سالانی که من را ندیدند و من را وادار به گریه، نه در میان خلوتم بلکه در میان جمع کردند. اشک هایی که از محبت سرشار و بیشترِ معلمم به من جاری شد را هنوز به خاطر دارم و تصویر تار صورت مهربانِ معلمم را هنوز می بینم...
گریه های جوانی را هم به خاطر دارم که از غم های دوست داشتن ها و دوست نداشتن ها و تنهایی ها جاری می شدند. اشک هایی که بارشش باعث قوت زمین وجودم می شدند و آن لحظه آن ها را سیلابی برای نابودی زمین وجودم میدانستم..
آری، اشک ها ماندگارتر اند در خاطرات تا قهقهه هایی که تعدادشان کم هم نیست. اما چیزی که حتی پس از فراموشی آن اشک ها و لبخندها فراموش نمی شود حسیست که پس از گریه ها به من دست می داد.
حسی که پس از گریه های کودکی دوباره عاشق پدر و مادرت می کنند.
حسی که پس از گریه های نوجوانی تو را قوی تر و مهربان ترت می کنند.
حسی که پس از گریه های جوانی تو را تنهاتر و آگاه تر و آن تنهایی دردناک درونیت را تبدیل به تنهایی شیرین ، لذت بخش و دوست ابدیت می کند.
آری پدر فوتیس... میدانم که تو مسیحی هستی و من... مهم نیست... اما معنی غسل را خوب میفهمم...اشک ها مرا غسل می دهند شاید غسلی از جنسِ مسیح یا شایدم غسلی از جنسِ محمّد.
پس از انتشار این پست، نظری مرا به این سوال وا داشت که آیا همه ی اشک ها از جنسِ حسِ سبکی اند؟ آیا اشک های دعاهای ما، مارا سبک بال تر از قبلِ سقوط آن اشک ها می کنند؟ تنها جوابی که برای خودم دارم نمیدانم است...
حال که شما زحمت کشیده اید و تا اینجا مطلب این بنده حقیر را خوانده اید، بگویید که چه تعریفی برای اشک ها دارید؟ حستان پس از اشک ها چگونه است؟ آیا اشک ها شما را نیز مانند من و یاناکوس غسل می دهد؟...
