پیش‌بینی اضطراب فراگیر در افراد روان‌رنجور بر مبنای تاب‌آوری
سابقه و هدف: اضطراب یک جنبه مهم روان‌رنجوری است که ممکن است با مکانیزم‌های بالقوه‌ای مانند تاب‌آوری مرتبط باشد.
هدف مطالعه حاضر پیش‌بینی اضطراب فراگیر در افراد روان‌رنجور بر مبنای تاب‌آوری بود.
مواد و روش‌‌ها: این مطالعه در قالب طرح همبستگی و مطالعه پیش‌بینی انجام شد.
جامعه پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه اراک در سال ۱۳۹۸ بودند که از بین آن‌ها ۳۰۰ نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند.
ابتدا مقیاس روان‌رنجوری پرسش‌نامه شخصیتی پنج عاملی نئو، پرسش‌نامه اضطراب فراگیر اسپیتزر و همکاران و پرسش‌نامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون روی آن‌ها اجرا شد. سپس۷۰ نفر از شرکت‌کنندگانی که نمرات بالایی در مقیاس روان‌رنجوری نئو داشتند (نمرات ۲۴و بالاتر) بررسی شدند.
یافته‌ها: تحلیل رگرسیون چندگانه هم‌زمان نشان داد مؤلفه‌های تاب‌آوری حدود ۳۱ درصد از واریانس اضطراب فراگیر افراد روان‌رنجور را پیش‌بینی کرد (۸۴۶/۵= Fو ۰۰۱/۰ >P) که باور به صلاحیت فردی، استانداردهای بالا و پایداری (با ضریب بتای ۴۶۶/۰-) و پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن (با ضریب بتای ۴۳۹/۰-) سهم منفی و معناداری در این پیش‌بینی داشتند. سایر مؤلفه‌ها سهم معناداری در آن نداشتند.
نتیجه‌گیری: تاب‌آوری به‌ویژه با اتکا به مؤلفه‌های باور به صلاحیت فردی و پذیرش مثبت تغییر، متغیر مهمی در پیش‌بینی اضطراب افراد روان‌رنجور است که برای کاهش اضطراب آن‌ها باید مورد توجه و تقویت جدی قرار گیرد.
بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری اضطراب فراگیر با ترس یا نگرانی بیش از حد و مداوم مشخص می شود که می تواند به طور قابل توجهی بر عملکرد روزانه تأثیر بگذارد.
این نوع اضطراب می تواند به اشکال مختلفی مانند حملات پانیک، فوبیا، آگورافوبیا، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال اضطراب جدایی ظاهر شود.
افراد مبتلا به اضطراب فراگیر ممکن است سطوح بالایی از پریشانی، رفتارهای اجتنابی و علائم فیزیکی مانند ضربان قلب سریع و تعریق را تجربه کنند.
درمان اضطراب فراگیر اغلب شامل ترکیبی از درمان، دارو، تکنیک‌های مدیریت استرس و گروه‌های حمایتی برای کمک به افراد برای مدیریت مؤثر علائم و بهبود کیفیت زندگی است.
این اختلال می‌تواند زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد، بنابراین شناسایی و درمان آن اهمیت زیادی دارد.
اختلال اضطراب فراگیر (GAD) نوعی اختلال اضطرابی است که با نگرانی مفرط و غیرقابل کنترل درباره مسائل روزمره مشخص می‌شود.
افراد مبتلا به این اختلال به طور مداوم نگران سلامتی، امور مالی، خانواده و کار هستند و این نگرانی‌ها به حدی شدید می‌شود که بر زندگی روزمره آن‌ها تأثیر می‌گذارد.
علائم این اختلال شامل احساس بی‌قراری، مشکل در تمرکز، خستگی، تنش عضلانی و اختلالات خواب است. افراد مبتلا معمولاً انتظار بدترین وضعیت‌ها را دارند و حتی در شرایطی که دیگران نگرانی ندارند، احساس اضطراب می‌کنند. این وضعیت ممکن است به تدریج و به مدت بیش از شش ماه ادامه یابد.
اختلال اضطراب فراگیر می‌تواند با سایر مشکلات روانی مانند افسردگی همراه باشد و نیاز به درمان دارد. درمان‌های معمول شامل روان‌درمانی، داروها و تکنیک‌های مدیریت استرس هستند.
