اما امروز به تاريخ روزمرگِ عزیزی، ناگهان برزخ ندیدنت به پایان رسید.
بعد از سال ها عبورِ آن نسیم رقیق صبحگاهی را از کنار یقه ی آهار خورده ات که روی صورت ماتم زده ی صاحب عزا نشست، حس کردم و ردِ گذرای روزگار را از انتهای خط ممتد اتوی لباست دیدم، حتی برازندگیت هم شکل دیگری گرفته است، آنقدر که مثل منی میفهمد، یک نفر در خانه حواسش به چین و چروک های پیراهنت است که میداند شلوار رسمی باید تا یک وجب روی کفش چرم بیاید و بهتر است، با کت سرمه ای راه راه روشن، پیراهن مردانه ی سفید پوشید…ظرافتی که از هر کسی بعید است و فقط می تواند معجزه ی عشق باشد.
و همه ی اینها یعنی دقیقا جای درستی از جریان زندگی ایستاده ای و دور گردون بر مرادت میچرخد و حالت خوب است، نهایت برایت خوشحال شدم و نشانه ها مثل یک شاهد غیب آمدند و یادآوری کردند که انگار در این سالها سهم پریشانی تنها برای من بوده است، اتفاقاتی بعد از تو که با نیروی گریز از مرکز، وجودم را از زندگی بیشتر میبلعید…
من بلعیده شده و شکسته و تو جوانه زده ،شکوفه داده بودی، و حالا برافراشته تر از همیشه نه روبرویم پشت میز که کنارم ایستاده ای.فاصله ای به اندازه ی یک نفس، یک دم، یک آه ، كه انتظارش عمری را از چشمانم گرفت…
نمیدانم اما بعد از اینهمه سال عجیب آرامم، اشکهایم یکی در میان بهانه برای ریختن پیدا میکنند و جاری با رودخانه ی سوگ امروز، دور تابوت مرحوم سردابوار می گردند.هُرم گرما که گونه ام را سرخ نکرد و دستانم که هم دما با قلبم ماند، حتی وقتی فهمیدم جمعیت عزادار بی هوا من را کنار تو گذاشت، سرم گیج نرفت و پاهایم در هم نپیچید، حین خواندن فاتحه ناگهان دیدم به جای جنازه، تابوت خاطرات و دوست داشتن های مگویم، روی شانه ی مردان به سمت قبرستان میرود…و تو نمیدانی هم شانه با من و این موج سیاهپوش، برای تشییع جنازه ی قلبم قدم برمیداری.
این همان روزیست که باید ثبت می شد و جز روح شادروان و من کسی برای مراسم خاکسپاری شاهد و حاضر نبود، حقیقتی میانِ من و مُرده…و گنجینه ی دوست داشتنی سالیان درازم که با پیکرش برای همیشه به خاک سپرده شد.
امروز مصادف با دیدنت من هم، از تو عبور و از میان خاطراتت عروج کردم و در حوالی آبی رقیق شده ی دم صبح پیراهن محبوبت برای همیشه گم شدم.
یادِ همه ی رفتگان آبی و گرامی
