تا خط مرزی افق خاطره هامو که سیاحت میکنم، همیشه، حال به حال، باهام بوده؛ از همون بچگی، از همون دیوونه بازی هایی که بوی زندگی میداد. همین قدر قدیمی، همین قدر وحشی!
شادان که بودم، شتابان بود، و
غمناکی اگر اختیار می کردم، خرامان!
همین قدر همراه، همین قدر شونه به شونه!
باهم راه می رفتیم، وای میستادیم، با هم به زمین اصابت میکردیم و از شش جهت مورد عنایت قرار می گرفتیم؛ خاصه از منطقه نشیمنگاه!
همین قدر صمیمی، همین قدر خودمونی.
تنها که می شدیم، از یک چشم دوّارش ☸️ خورشید رو نظّاره می کردم و از یک چشم رقصانش ☸️، ماهتاب رو دید می زدم، دزدکی.
همین قدر پایه! همین قدر رفیق!
چشمک ناپیدای قشنگش رو با اون لبخند لوتی منش رفیقانه، هیچ وقت یادم نمیره، که دلمو قرص کرد، وقتی ریشه دست های من و افسانه رو به لطایف الحیل گذاشت تو خاک یک گلدون، قریب دو سال پیش.
همین قدر با مرام! همین قدر مهربون!
دوست گرمابه وگلستانم، دوچرخه ی محبوبم، ای یه تیکه آهن پاره نیمچه زمختِ دوست داشتنی، ممنونم ازت، بابت همه ی زندگی هایی که در کنار تو، قشنگ تر شد.
روز جهانی دوچرخه سواری مبارک??♀️??♂️??♂️??♀️
*کانال تلگرام آزاکو رو می تونید اینجا ببینید
