رد پا

همیشه دیوونه بودی

باریدی

نرم شدم

خیالی شدم که منو رد کردی

دلم گرفت؛ خیلی

ردپاهات اما بود...

شال بود که پیچید و کلاه بود که پوشید و رد پاهای تو بود که گرفتم به رفتن

به نهایت لامحال دو خط موازی که رسیدم صدام زدی

برگشتم

دیدم اون سر بی نهایت قانون نانوشته ی هندسه بالا پایین میپری و میخندی و بهم میگی:

دیوونه ی خودم، آخه تو نمیدونی من همیشه با کفش های بر عکس پوشیده راه میرم.

محو چشمات بودم همیشه، حواسم به شیطنت پاهات نبود