گلستان

گاه که از امنِ پدرانگی کسی به برِ ناپیدای حقیقت شتافتی، گاه که ماه را خداحافظی نشان و انجم را بوسه ی وداع مهر کردی...

منتظرت بودم.

آهنگِ لااله الا الله ساز که کردی، رقصی شدم در دستانت، کوبیده بر سر رو روی هر چه غیر، و باز هم

منتظرم بودی.

احدی را یارای هُرم هم پیمانیِمان نبود، چون....

منتظرمان بودیم!

نسیمی، بهاری؛ دریا دریا تشنه تشنه خنکای وجودت؛

و تو آمدی؛

گلستانی شدی بر من.

تولدمان برکت!