اگر چه همواره شعارهای زیادی درباره ی زندگی در لحظه داده می شود؛و اینکه بسیاری از دانشمندان و فیلسوفان مانند عمر خیام و یا حتی بعضی از برندهای تجاری مثل پپسی انسان را به لذت بردن از حال دعوت می کنند؛اما در واقع باید این مساله را پذیرفت که ذهن ما،با توانایی تفکر،زیستن،ادراک و حتی لذت و رنج بردن در سه بعد زمان آفریده شده است.
هر یک از ما،اگر چه با آن رو به رو نشده باشیم،ولی به محض تصور از دست دادن عزیزی و یا در آغوش گرفتن معشوقی در آینده،شاد یا ناراحت و دچار تغییرات هورمونی می شویم.پس داریم آن را زندگی می کنیم.
اینکه شما یک موتور چهار سیلندر در یک خودرو داشته باشید و انتظار داشته باشید که فقط یک سیلندر آن کار کند،چون احتمالا شما در آن لحظه به میزان مشخصی از سرعت و نیرو احتیاج دارید،عبث است.
هماهنگونه که وقتی در دل یک مهمانی و غرق شادی هستید،غیرممکن است که به بعد از مهمانی و بازگشت به خانه فکر نکنید؛مگر اینکه مخدر یا مسکر مصرف کرده باشید.
ادراک زمان های گذشته،حال و آینده در یک لحظه بی شک در زندگی ما یک موهبت است.تصور کنید که برای به خاطر آوردن یک خاطره از گذشته،باید مثل پنجره های ویندوز،پنجره ی حال را می بستیم و بعد از پیدا کردن خاطره یا تصویر مورد نظر،فقط مغز ما به آن می پرداخت.اتفاقی که می افتاد چه بود؟این بود که ما،حال را از دست می دادیم.همان حالی که خیام و پپسی سفارش کردند تا دریابیمش.
نویسنده:محمدرضا امیری
