وقتی ما سوالی در ذهن خود داریم . برای بدست آوردن جواب یک سرچ توی گوگل می زنیم و تقریبا به جواب اکثر سؤالاتمان می رسیم . رابطه ی ما با اینترنت و گوگل مثل یک حافظه ی جانبی و یک عقل همه چیز دان شخصی هست .
ما با وصل شدن به نت و استفاده از گوگل یک حس قدرت و ایمنی و اطمینان را بدست می آوریم . و در صورت عدم دسترسی به اینترنت بسیار ناآرام و مضطرب و شوک زده خواهیم شد . و اگر در ایران این قضیه ی ، قطعی نت اندک بسیار کمی قابل تحمل شده ، به خاطر اینست که می دانیم اینترنت برای همه ی مردم قطع شده است ، و ما در این مصیبت تنها نیستیم .
در هر حال ،
شبکه اینترنت جزیی از بدن و ذهن ما شده است ، چه باور کنیم و چه باور نکنیم . و همتراز با چشم و گوش ما دارای کارایی و اثر گذاری بر ذهن و جان ما هست .
آیا زندگی بدون نت امکان دارد ؟
در دنیای جدید آیا کسی می تواند با پای پیاده با کسی که مجهز به خودرو هست رقابت کند ؟ حتما نمی تواند . و اگر به همان روش ادامه بدهد حتما منقرض خواهد شد . پس بازگشت به گذشته امکان ندارد .
به نظرم می آید که با این قطعی اینترنت در ایران ، همگان (البته انسانها ی عاقل و مجهز به تعقل ) به این نتیجه رسیده اند که اینترنت برای افراد جامعه یک نیاز حیاتی هست .
ما به عصری وارد شده ایم که در ان اینترنت هرچه بیشتر با حافظه و مغز و بدن و احساسات ما ادغام تر می شود .
به عصر سایبورگ خوش آمدید .
