تیتر عجیبیه نه؟ ولی نباید باشه
هر سال ما تجربه های خیلی زیادی رو از سر میگذرونیم، اتفاقای خوب یا بد. هر سال بیشتر یاد میگیریم و عمیق تر میشیم. ایده های جدید، شکست ها و موفقیت های جدید، ناراحتی ها و خوشحالی های جدید و ...
تا حالا فکر کردی که چقدر تا حالا فکر کردی؟ خیلی نه؟ ما هر روز و هر لحظه داریم فکر میکنیم. هیچوقت اون بالا سکوت نیست و همیشه یه چیزی در جریانه.
انگار این ذهن ما یه موتور اتوماته که بیست چهاری کار میکنه و هرگز توقفی براش وجود نداره. گاهی به چیزای خوب و گاهی به چیزای بد فکر میکنه. گاهی ما خوشمون میاد و گاهی نه.
ما هر روز خیلی حرف ها میشنویم، خیلی چیزها میخونیم و خیلی کارها میکنیم که فقط و فقط مختص خود ماست و تجربه دیگران با ما فرق داره. لنز چشم های ما با همه آدمای کره زمین فرق داره و دید ما کاملا منحصر به فرده.
حالا به این فکر کن که این حجم از اطلاعاتو بریزی بیرون. خودتو رها کنی. از بار همه فکرهایی که داری و هر روز میان سراغت. هر روز یک ساعت وقت بذاری و هر چیزی به ذهنت اومد بنویسی و رها بشی ازش.
واقعیت اینه که این فکرها میتونه بار سنگینی باشه یا حداقل این توهم رو به ما بده که خیلی بار سنگینی هستن. ولی وقتی بنویسیمشون دیگه نه. دیگه اونجوری که به نظر میان نیستن.
دیگه ترسناک و بزرگ نیستن.
بیاید خودمونو رها کنیم. از فکرهای زیاد نجات بدیم و بنویسیم. این نوشته ها شاید هیچوقت خونده نشن. ولی چه اهمیتی داره؟
یکی از دلایلی که محتواهای تکراری همه جا پر شده اینه که ما مینویسیم تا خونده بشن، تا لایک بشن و به اشتراک گذاشته بشن. کسی حرف دلشو نمیزنه و از خودش نمیگه. همه دوست داریم تقلید کنیم.
من اینجا میخوام اینکار رو نکنم. چیزی رو بنویسم که توی ذهنمه. و شمارو هم به این چالش دعوت میکنم.
من #مینویسم_تا_خودم_بخونم
مینویسم تا از اسارت کلمات ذهنم خلاص بشم.
