زمین، بیشتر از کوه های بلند و استوارش به انسان‌هایی می بالد که زیر ضربه‌های چکش روزگار ایستادگی کردند تا محکم و برّنده شوند. همان کسانی که ماده خام وجود خویش را به وسیله‌ای برای نبرد با باطل تبدیل کرده و با ثبات قدم در مسیر حق، هنر مبارزه آموختند.
زمین برای اهلش مهلکه است و برای نااهلش معرکه. مهلکه اهل زمین غرق شدن در گرداب روزمرّگی و معرکه نااهلانش پیکار با نفس در آوردگاه زندگیست.
آنها که مقصود خلقت خویش را نشناخته‌اند، زمین را محل گذران مهلت عمر می‌دانند و آب خوش به راحتی از گلویشان پایین می‌رود. اما آنها که به نیّت خالق خود پی‌برده‌اند، تمام استعدادهای خویش را برای دستیابی به تمام فرصت‌های پیش رو به کار می‌بندند.
زمین و زمان با کسی شوخی ندارند. زمین می‌چرخد و زمان می‌گذرد. زمین تو را آنچنان می‌گرداند که ندانی چگونه پیچ خورده‌ای و زمان چنان تو را غرق خود می‌کند بی‌آنکه حس خفگی پیدا کنی.
