می‌خواهم دستت را بگیرم و تو را از زمین بلند کنم
اما
چه کنم که تو دستت را به سمت من بلند نمی‌کنی
شاید نمی‌خواهی
شاید نمی‌دانی که روی زمینی و مثل همیشه در آسمان‌ها سیر می‌کنی
شاید
شاید
تو با من حرف نمی‌زنی و من فقط به شایدهایم چنگ می‌زنم و بهترینشان را دل می‌سپارم
و آنگاه نشانه‌ای از واقعیت میان گردابِ سردرگمی‌هایم به من می‌گوید: دست از انکار بردار
تلخ‌ترین "شاید" مزه‌ی حقیقت می‌دهد.
۱۶ خرداد
