هیچ وقت "چیزای مهم" لابلای چیزایی که مهم نیست، گم نمیشن. اصلا به "چیزایی که مهم نیستن" نزدیک نمیشن. این ما هستیم که به زور چیزایی که مهم نیست رو کنار چیزایی میذاریم که مهم هستن. فک نمیکنم هیچ شی، شخص، مسئله یا موضوع مهمی لابلای "بی اهمیت ها" به خودی خود گم شده باشه!
چیزای مهم یا دوس ندارن که گم بشن یا نمیتونن که گم بشن!، بنابراین خودشون گم نمیشن، مگه اینکه ما بخوایم گمشون کنیم!
چیزای مهم گم نمیشن چون تعداد شون خیلی کمه. آدمای مهم، مسئله های مهم، اشیا مهم، موضوعات مهم، همشون تعدادشون کمه. بنابراین خیلی واضح و دقیق در جای مشخصی در محیط یا در ذهن ما هستن، پس چرا باید گم بشن؟
مثلا برنامه روزمره ما مگه چن تا بخش مهم داره، سه تا یا سی تا؟ به احتمال خیلی زیاد سه تا، نه سی تا.
در طول هفته چن تا پسورد رو باید یه گوشه ی مطمئن بنویسیم که گم نشه، یا چن تا شماره تلفن مهم رو یهویی باید یه گوشه مطمئن یادداشت کنیم که گم نشه، مسئله گوشه بودنش نیست، مسئله مطمئن بودن گوشه ست. در طول هفته چن تا قرار ملاقات مهم داریم، که یکی دو تاش رو یادمون بره!
آخرین "مهمی" که گم کردین، کی یا چی بود؟!!
صبا
