ابراز ايده ها (آواي سازماني) يا مضايقه از ارائه آن ها (سكوت سازماني) شاید از لحاظ رفتاري، دو فعاليت متضاد باشند، زيرا سكوت مستلزم صحبت نكردن است درحالي كه آوا، نيازمند بيان مسائل و مشكلات موجود در سازمان، اما در واقعيت سكوت، پديدهاي در تقابل با آواي سازماني نيست و فرق بين سكوت و آوا، در سخن گفتن نيست بلكه در انگيزه افراد در خودداري از ارائه اطلاعات، ايده ها و نظرات آن هاست. پژوهش های انجام شده نشان دهنده این است که سکوت سازمانی یک پدیده جمعی است و سکوت به عنوان جامعه شناسی محیط کار معرفی می شود نه روان شناسی افراد در کار و زمانی که اعضای یک سازمان ساکت بودن در مورد موضوعات سازمانی را انتخاب می کنند سکوت یک رفتار جمعی می شود که به عنوان سکوت سازمانی شناخته می شود پس سکوت می تواند فعال، آگاهانه، عمدي و هدفمند باشد مانند زمانی که کارکنان یک مجموعه از ارائه اطلاعات محرمانه در مقابل دیگران خودداري می کنند.
