بهارِ شب های زندگی

من عاشق شبم. یعنی اگر روزی باشه که صبحش تعطیل باشم مطمئنا شب قبلش تا صبح بیدارم. شب برای من حکم زندگی رو داره و روز حکم زنده بودن. چیه این روزِ لعنتی با کلی همهمه و شلوغی. اصلا نمیفهمیم چیکار داریم میکنیم و چجوری شب میشن این روزها. از نظر من روزها آدما یه مشت ربات بدون احساساتن و تازه شب که میشه روح میاد تو بدنشون و میشن انسان به معنای حقیقی خودش.

بیشترین تصمیمات احساسی رو بشر تو شب میگیره. بهترین آثار هنری مثل شعر و رمان تو شب خلق میشن. اصلا همینه که از قدیم گفتن شبِ شعر نه روزِ شعر. شب نشینی از قدیم جزو آداب و رسوم ایرانی ها بوده. نماز شب واسه اهل دلا یه چیز دیگس. اینجوری خلاصش کنم که اصلا انگار شب آدم به خدا هم نزدیک تره.

حالا با تمام تفاسیری که از شب گفتم فکر کن با بهار هم ترکیب بشه این نعمتِ خدا. نگم براتون که چقدر عاشق شب های خنک بهارم. اصلا خوشبختم تو این شبا. فک کن ترکیبی برنده تر از این ترکیب تو دنیا نداریم. (یکم پز بدم: اونم تو اصفهان نصفِ جهان) مخصوصا اگر یه سری چیزها به این شبا اضافه بشه.

این موقعیتو تصور کن شاید یکم با حال و هوای ذهنی من از " یه شبِ بهاریِ تَراز " بیشتر آشنا بشی:

فرض کن ساعت 2 و 3 شب به بعد رفتی میدون نقش جهان اصفهان. وسعت و عظمت اون میدون به همراه خلوت بودن اون ساعت از شب رو تصور کن.

بعد از قدم زدن تو میدون و نظاره کردن کلی هنر و زیبایی این میدون رفتی نشستی تو درگاه مسجد جامع (امام).

فضا پر از بوی گل های بهاریه و یه نسیم خنکی میاد.

آسمونِ صافِ صاف و پر از ستاره رو بالای سرت میبینی و محو تماشای درخشش و عظمتشون میشی.

دو سه نفر اونورتر از گوشیشون داره موزیک شجریان پخش میشه.

چشماتو میبندی و از این ترکیب بهشتیه نسیم و بوی بهار و صدای بهشتی شجریان لذت میبری.

حالا شما بگید.

شبِ بهاریِ تَرازِ شما چه حال و هوایی داره؟