تلگرام فیلتر شد و بعد از مدتی رفع فیلتر شد. چه قبل از این موضوع و چه در زمان فیلتر بودن تلگرام بحثی مطرح بود به نام پیام رسان داخلی. سالها هست که عده‌ای (کاری با جناح سیاسی ندارم) در تلاش هستند تا یک پیام رسان داخلی مناسب راه اندازی کنند.
همیشه سوالی در این مورد مطرح می‌شود این هست که آیا پیام رسان داخلی هم به اندازه تلگرام امن هست یا نه؟
اگر مخاطب این سوال مردم عادی هستند که از تلگرام برای مکالمات روزمره و حال و احوال فک و فامیل یا فرستادن عکس سلفی دوستانه و غیره ازش استفاده میکنند، باید بگم که بله امن هست. در واقع برای قشر خیلی زیادی از جامعه این بحث امنیت یک گزینه هست که در ته ته جدول قرار داره و حتی ممکنه اهمیت نداشته باشه.
از مصرف کننده عادی که عبور کنیم می‌رسیم به افراد خاص (حالا خاص از هر نظر) که به نظر من در حال حاضر هم برای مکالمات مهم خودشون از تلگرام استفاده نمی‌کنند و ایرانی بودن یا نبودن یک پیام رسانی تاثیر چندانی براشون نداره. ولی این افراد هم به دلیل محبوبیت تلگرام برای مکالمات روزانه و عادی از اون استفاده میکنند، پس اگر چیزی به غیر از تلگرام، داخل ایران محبوب بشه ممکنه این افراد هم برای مکالمات عادی و روزانه‌ی (مثل: چطوری چی کار میکنی) از همین پیام رسان ایرانی استفاده کنند.
پس چرا هنوز یک پیام رسان ایرانی هنوز موفق نشده حداقل سهم کوچکی از بازار رو در دست بگیرد ؟
جواب این سوال خیلی سخت هست و عوامل مختلفی در عدم این موفقیت دخیل هستند، اما می‌توانم با توجه به نوشته و استدلال بالا بگم که بحث امنیت نقش کوچکی دارد.
به نظرم به جز مباحث پیاده‌سازی فنی و ظاهری و امکانات، عامل دیگه هم هست که باعث محبوبیت یک سرویس ایرانی میشه. اون عامل مهم گروه یا شرکت ارائه کننده سرویس هست. اگر سرویس ارائه شده توسط فردی یا افرادی پایه گذاری بشه که از نظر جایگاه در شبکه‌های اجتماعی مقبولیت خوبی دارند باعث جذب کاربران اولیه خوبی خواهد شد، و ممکنه همین مقبولیت باعث جذب سلبریتی‌های بیشتری به سرویس بشه و در نتیجه دنبال‌کنندگان این سلبریتی‌ها وارد اون سرویس می‌شود و مثل همیشه میدونیم که اگر یک دانه برف کوچک در سراشیبی درستی باشه تبدیل به بهمن خوبی میشه.
