می‌دونین به‌نظرم مهم‌ترین چیزی که همیشه تو همه‌ی آموزش‌هایی که به ما دادن(چه تو مدرسه و چه تو خونه) جا افتاده خوشحال بودنه. داشتن حال خوبه. اینو وقتی می‌ریم بیرون می‌بینیم؛ تو مترو، تو اتوبوس، تو خیابون، سرکار، سرکلاس همیشه یه سری آدم بداخلاق اخمو می‌بینیم که درگیرن تو فکرای خودشون که وقتی چشم تو چشم می‌شی باهاشون فقط یه چشم غره بهت میرن و سرشونو برمی‌گردونن. این آدما ماییم، جامعه‌ی ماست. من نمی‌دونم چرا این‌جوریه، در حیطه‌ی تخصص من هم نیست دونستنش، ولی یه عالمه کار ساده و کوچیک و کم‌هزینه هست که اول از همه حال خودمونو خوب می‌کنه و در مرحله‌ی بعد حال آدمای کنارمونو و من در حد توان خودم می‌خوام ازشون حرف بزنم.
اول از همه باید خودتونو دوست داشته باشین، تا خودتونو دوست نداشته باشین محاله بتونین آدمای دورتون رو دوست داشته باشین. هیچ‌کدوم از ماها آدمای کاملی نیستیم ولی هرکدوم در نوع خودمون منحصر به فردیم، هرکدوم یه عالمه اخلاق بد داریم که حتا خودمونو ناراحت می‌کنه ولی احتمالن تلاش می‌کنیم که اونارو تو خودمون درست کنیم. هرکدوم یه عالمه مشکل داریم که زیر حل کردنشون داریم اذیت می‌شیم ولی با این همه دووم اووردیم و سعی می‌کنیم قوی باشیم. هیچ‌کس کامل نیست ولی این دلیل نمی‌شه که دوست‌داشتنی نباشه. پس مهم‌ترین کار دوست داشتن خودتونه. بهترین شروع هم اینه که هر روز صبح تو آیینه وقتی دست و صورتتونو می‌شورین به خودتون لبخند بزنین(من خودم یه‌کم فراتر هم می‌رم و تو آیینه قربون‌صدقه‌ی خودم هم می‌رم راستش. اصلنم خودشیفتگی ندارم.). وقتی روزتونو شروع می‌کنین یه عالمه چیزای کوچولو هست که حالتونو خوب کنه، مثل دیدن برگایی که با باد پاییزی میر‌قصن و می‌ریزن. مثل قطره‌های بارون که می‌خورن رو شیشه. لازم نیست هرروز ارتقای شغلی بگیرین یا از بانک زنگ بزنن که برنده‌ی ماشین شدین که حالتون خوب بشه، همین چیزای کوچیک می‌تونه حالتونو خوب کنه. یادتون میاد که وقتی بچه بودیم واسه ساختن یه آدم برفی چه‌جوری ذوق می‌کردیم. انگار که همه‌ی دنیارو بهمون دادن. نمی‌دونم چی شد که اون‌جوری ذوق کردن یادمون رفت؟!!
حالا که خودتونو دوست دارین و با خودتون مهربونین باید بدونین که آدمای دور و برتون هم عین شمان. اگه بدونین که چه درگیری‌هایی دارن و چه دغدغه‌هایی قطعن از تعجب شاخ در‌میارین(می‌تونم شرط ببندم.). پس قضاوتشون نکنین. لازم نیست که عاشقشون باشین فقط بدونین که اونا هم درگیرن. و نمی‌دونین یه لبخند ساده‌ی شما چه‌قدر می‌تونه حال لحظه‌شونو خوب کنه. پس به بقیه هم لبخند بزنین همون جوری که به خودتون لبخند زدین. تو مترو وقتی با یکی چشم تو چشم می‌شین لبخند بزنین. مطمئن باشین که اون در جواب بلند نمی‌شه شمارو کتک بزنه بلکه اونم بهتون لبخند می‌زنه و به همین راحتی چند ثانیه حالتون خوب می‌شه. تو محل کار و دانشگاه با آدما سلام و احوال‌پرسی کنین. اونا آدمن، میز و صندلی نیستن که بخواین بی‌تفاوت از کنارشون بگذرین. بهشون سلام کنین حال خودشونو بپرسین و از چیزایی که براشون مهمه بپرسین و درموردشون گپ بزنین باهاشون. باورتون نمی‌شه ولی به همین راحتی می‌تونین یه عالمه دوست پیدا کنین. من وقتی کنار دوستامم همیشه به من غر می‌زنن که چرا هرکس رد می‌شه با تو سلام و احوال‌پرسی می‌کنه. چه‌جوری انقدر دوست داری؟ و جوابش همینه که با آدما درمورد چیزایی که دوست دارن صحبت کنین و به حرفاشون گوش بدین. می‌دونم همه‌ی آدما به اندازه‌ی من برون‌گرا نیستن که بخوان با همه انقدر گرم بگیرن ولی این‌که با آدمایی که هر روز می‌بیننشون معاشرت کنین قطعن حالتونو خوب می‌کنه.( نکته‌ی درگوشی وقتی با آدما حرف می‌زنین، اونارو به اسم صدا کنین، هیچی بیشتر از اسمشون اونارو به وجد نمی‌آره.)
مهم‌ترین نکته انتقاد نکنین از آدما( اینو من روزی صدبار به خودم می‌گم ولی باز شب که بر‌می‌گردم خونه می‌بینم که بازم انتقاد کردم از دوستام. همون اولم گفتم که هیچ‌کس کامل نیست دیگه.). فقط یه لحظه فکر کنین به وقتی که یکی ازتون انتقاد کرده، شرط می‌بندم که ری‌اکشنتون این بوده که گارد گرفتین و شروع کردین به توجیه کارتون، نه؟ پس وقتی شما هم از بقیه انتقاد می‌کنین اونا هم همین عکس‌العمل رو نشون می‌دن گارد می‌گیرن و از دستتون ناراحت می‌شن. واسه دوست بودن با آدما لازم نیست انتقاد کنین ازشون (البته واسه آدمایی که بهتون خیلی نزدیک‌ان واقعن باید بتونین باهاشون راحت باشین و مشکلتون رو بگین ولی این یه مجموعه‌ی کوچیک از آدماست.).
ختم کلام هم این‌که همه‌ی اینا وقتی درست کار می‌کنه که بدون توقع آدمارو دوست داشته باشین. اگر به‌ازای لبخندتون منتظر یه لبخند باشین وقتی که اون لبخند رو دریافت نکنین بیشتر سرخورده می‌شین. با انجام دادن این کارا می‌تونین محیط دورتون رو واسه خودتون خوشایندتر کنین که باعث می‌شه حال خودتون هم بهتر بشه.
