چند وقت پیش یه جشنواره ای با موضوع سلامت دانشجوها دیدم که برام جالب بود و فکر می کنم مفیده...
راستش بسیاری از افراد تحصیل کرده و با درجات عالیه از چشمم افتادن... چون با خطای شناختی که نسبت بهم داشتن بسیاری از فرصت های زندگی مو سوزوندن، و نسبت به سلامت روان بسیار بی تفاوت بودن...
اولین باری که در مورد موضوع مزاحمت های طولانی مدت به خاطر چادری بودن و بی آرایشی در دانشگاه هام تو شبکه اجتماعی اینستاگرام نوشتم با سیل عظیمی از فحش ها برخورد کردم. دوستم که دانشجوی دکترا بود بهم گفت نفرین کار درستی نیست!
یکی از دوستان مجازی ام که به تازگی با او آشنا شده بودم و دانشجوی دکتراهم بود بهم گفت چرا فکر می کنی این اتفاق ها فقط برای خودت افتاده?!
و کلی ری اکشن هایی که به گمانم حاصل خطای شناختیه تا لجاجت آگاهانه... ولی به هرحال فرصت های زندگی منو گرفت... یکی از مشکلاتم اینه که دراینده چطور با این انسان ها برخورد خواهم داشت?!
این اتفاق ها اون هم به این شکل برای هیچ کس نیفتاده! این رو مطمئنم... و این من رو بیشتر آزار داده... شاید آیندگان درک کنند چه ظلمی بهم کردن و چه طور ناجوانمردانه به جای دلجویی و راه انداختن هشتکی! در اینستاگرام به خاطر ربودن تمام رویاها، اهداف و زندگیم، خودمو زیر سوال بردن!
اما به هر حال، اینا هیچ کدوم ذوق و زندگی دهه ۲۰ تا ۳۰ سالگی من رو پس نمی ده...
دردناک تر اینه که آخر هم کسی نفهمید من چی می گم که حداقل ازم حمایت کنه تا بیشتراز این متضرر نشم...
