به نام آن که کلام آفرید
دیروز پس از مدتی ضرورت ها و برنامه های چفت در چفت، بالاخره یک عصر آزاد و فارغ یافتم و اولین برنامه ای که به ذهنم رسید این بود که به تماشای "هملت هپی اند" بروم! مدتی بود که آوازه این نمایش را از آشنایانم می‌شنیدم و دیروز بالاخره به دیدن این اجرا نشستم.
باور کنید دوستان! حتی از عمیق ترین پهنه های ذهن من این سوال نمی‌گذشت که اگر انسان های مدرن، یعنی خود من، با تمام نیاز ها و مطالبات و منظر هایم در تراژدی هملت شکسپیر قرار می‌گرفتم، چه می‌کردم و آن قصه کلاسیک سر از کدام کوره راه در می‌آورد… اما گویا به ذهن آقای حاتمی نژاد رسید که تراژدی هملت را وارونه کند و جای شخصیت های قدیمی و اتفاقات غیر منتظره، جهان این تراژدی را با انسان های امروزی و تکنولوژی های در خدمتشان خلق کند و همین موضوع در ابتدا مرا بسیار به وجد آورد. اجرای هملت هپی اند با ترانه هایی که گوش هایم با آنها آشنایی داشت در روانم جاودانه شد و حال نمی‌توانم با گوش دادن ترانه "High hopes" به هملتی فکر نکنم که بازی اش روی صحنه مدهوشم کرده بود! بیش از این از من برنمی‌آید که با شرح نمایش رضایتم را ابراز کنم فقط چند جمله دیگر:
هملت هپی اند همچون یک شعر مسحور کننده، همچون یک قصه قابل تامل و همچون یک قطعه موسیقی زنده است. دور از سخن نماند که تمام این شور و اشتیاق را مدیون زحمت های فراوان تیم نمایش "هملت هپی اند" هستم! پاینده باشید و از شما سپاسگزارم.
