اختلال دو قطبی که با نام مانیک دپرشن manic depression نیز شناخته می شود، یک وضعیت روانی است که باعث نوسانات خلقی شدید شده و شامل دوره هایی است با خلق و خوی بالا (مانیا یا هایپو مانیا) و خلق پایین یا افسردگی. زمانی که فرد افسرده می شود احساس غم یا ناامیدی می کند و علاقه و لذت را در بیشتر فعالیت ها از دست می دهد. زمانی که احساسات فرد به حالبه طور غیر طبیعی تحریک پذیر می شود.
فردی که به اختلال دو قطبی دچار است، ممکن است دوره های زیر را تجربه کند:
در دوره شیدایی فرد معمولا روحیه و خلق و خوی بالایی را تجربه می کند. سر خوشی بی دلیل و انرژی زیاد از علائم چشمگیر این دوره هستند. در این دوره فرد احساس می کند که به خواب کم تر و انرژی بیشتری نیاز دارد. فردی که در فاز مانیا قرار دارد، اعتماد به نفس و بلند پروازی بالایی دارد و احساس می کند که می تواند از پس هر کاری برآید.
هیپومانیا معمولا با اختلال دوقطبی نوع دو همراه است. در این دوره فرد علائمی مانند مانیا یا شیدایی را تجربه می کند، با این تفاوت که شدت این علائم کم تر است و زندگی و کارهای فرد را مختل نمی کند.
علائم افسردگی در دو قطبی تقریبا بر خلاف دوره شیدایی است. در این دوره فرد به شدت احساس ناراحتی و افسردگی می کند (حتی بدون دلیل) و خلق و خوی بسیار پایینی دارد. اعتماس به نفس پاین، گریه های بی دلیل، احساس بی ارزش بودن، کاهش تمرکز و بی انگیزگی شدید از علائم دوره افسردگی در دوقطبی هستند.
اگر علائم افسردگی یا شیدایی دارید، به پزشک خود مراجعه کنید. اختلال دوقطبی به خودی خود بهتر نمی شود. دریافت درمان از یک متخصص سلامت روان با تجربه در اختلال دوقطبی می تواند به شما در کنترل علائم کمک کند.
عواملی که ممکن است خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را افزایش دهند یا به عنوان محرک برای اولین دوره عمل کنند عبارتند از:
با وجود افراط‌های خلقی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب نمی‌دانند که بی‌ثباتی عاطفی آن‌ها چقدر زندگی آن‌ها و عزیزانشان را مختل می‌کند و درمان لازم را دریافت نمی‌کنند.
اگر مانند برخی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی هستید، ممکن است از احساس سرخوشی و چرخه های بهره وری بیشتر لذت ببرید. با این حال، این سرخوشی همیشه با یک سقوط عاطفی همراه است که می تواند شما را افسرده، فرسوده و شاید در مشکلات مالی، حقوقی یا رابطه ای قرار دهد.
