دکتر عبدالله احمدیه وروش او(2)
سبک اصلی دکتر احمدیه در درمان روش طبی جدید بود و چنانکه از متن کتاب حاضر بر می آید وی تنها وقتی متوسل به طب قدیم میگردد که بیمار از روشهای درمان جدید نتیجه نمی گرفت. بر خلاف تصور کسانی که آن شادروان را فقط متخصص در گیاه درمانی و پزشکی سنتی می دانند دکتر احمدیه بیماران خود را با طب جدید که در مدرسه طب دارالفنون زیر نظر استادان بزرگ ایرانی و فرانسوی آموخته بود درمان می نمود. وی مدتی در ارتش با درجه ماژوری خدمت کرد و ریاست بخش را در بیمارستان احمدیه که بجایش در حال حاضر بیمارستان سینا برپاست به عهده داشت. سپس به وزارت بهداری منتقل شد و برای رسیدگی و سرپرستی امور بهداشتی و قرنطینه مدتی در بندر انزلی مشغول خدمت بود.
در دانشکده پزشکی تا کرسی استادی بیولوژی جانوری و انگل شناسی ارتقاء یافت و وقتی به سنین متوسط عمر رسید دریافت که طبیب در هر مقام که باشد جایش در مطب پهلوی بیماران دردمند است. لذا یکباره از تمام مناصب خود دست کشید و طبابت ساده درمطب محقر و رحمت بر بیچارگان را به مقام والای دانشگاهی خود ترجیح داد. پیشنهاد وزرای بهداری وقت که اغلب از دوستان مشفق او بودند برای بازگشت به کار اداری و احراز مقاماتی مانند معاونت وزارت بهداری و کسب مجدد کرسی استادی دانشگاه تاثیری در تصمیم قاطع او نبخشید و وی تا پایان عمرخود موفق بدریافت نشان علمی و تقدیر نامه هایی از مراجع پزشکی بین المللی بخاطر کاوش ارزشمند وخدمات انسانی اش گردید.
کتاب نشان می دهد که بیماران او از همه طبقات اجتماعی آن روزگار بودند. افراد بینوا بی چیز، مستخدمین منازل، کارمندان ساده ادارات، کشاورزان و روستائیان و کارگران محروم، کسبه و مردم عادی کوچه و بازار اکثریت بیماران او را تشکیل می دادند. هر روز از بین ممتازترین خانواده های شهر مملکت مراجعینی داشت که در جوار فقیرترین مردم در یک اتاق انتظار می نشستند و منتظر مراجعه به او بودند.
مطالعه "کتاب راز درمان "و مصاحبه با بیماران و اطرافیان دکتر احمدیه نشان می دهد که استاد بیماران خود را به سبک طبی جدید درمان می نمود و در موارد لزوم همگام با استفاده از داروهای جدید شیمیایی داروی گیاهی نیز بکار می برد تا بهبود بیمار را تسریع نماید. ولی وقتی که می دید بیمار از روش های جدید که توسط او و همکارانش بکار برده می شد نتیجه ای نمی گیرد و دارو های جدید عدم کارائی خود را نشان می دادند بطور کامل از طب قدیم استفاده می نمود. با اینحال بدون اعمال هر گونه تعصبی ضمن درمان با گیاهان دارویی هر وقت لازم می شد داروهای مدرن شیمیایی را درجریان بیماری یا در دوران نقاهت و یا برای جلوگیری از عود بیماری بکار می گرفت. استفاده از آزمایشگاهها به منظور آزمایشات پاراکلینیکی و مشاوره با پزشکان متخصص رشته های مختلف پزشکی همه جا در این کتاب بچشم می خورد و نشان دهنده آنست که خواست دکتر احمدیه درمان بیماران, و کاستن از درد و رنج آنان بود و در این راه، روش جدید یا سبک قدیم مطرح نبوده است. نکته جالب آنکه در بسیاری از موارد قبل از شروع به درمان به سبک قدما،همانند آخرین روشهای طبی معمول بیماران را برای آزمایش خون، ادرار، مایع نخاع و غیره و یا رادیوگرافی از قسمتهای مورد نظر به آزمایشگاه میفرستاد و در جریان درمان با روش قدیم نیز با آزمایش های مکرر مسیر بیماری و بهبود پذیری یا عدم تاثیر دارو را مورد بررسی قرارمی داد. حتی پیش از بهبود با داروهای گیاهی و روش قدما آزمایشات تکرار می شد تا اطمینان کامل از بهبود بیمار حاصل آید.
همکاران محترم بویژه پزشکان جوانی که این کتاب را مطالعه می نمایند باید توجه داشته باشند که اغلب داروهای شیمیایی این کتاب مربوط به سالهای قبل از 1330 می باشد و امروزه مورد استفاده چندانی ندارد. ولی عین نوشته های دکتر احمدیه در این کتاب آورده شده تا هم اطبای امروز به مشکلات درمان در آن روزگار پی ببرند و هم رعایت امانت شده باشد. بدیهی است اگر همکاران گرامی روش های طبی موجود در این کتاب را مفید بدانند می توانند در موارد لزوم آنرا توام با داروهای شیمیایی رایج کنونی مورد استفاده قرار دهند
