سر کلاس روانشناسی شخصیت، استاد یک حرف جالبی زد..
عین جملات تو ذهنم نیست ولی مفهومی که دستگیرم شد این بود:
انقدر جمله کلیشه ای #قضاوت_نکنیم رو بکار نبریم!
ما راجع به هرچیزی بخوایم نظر بدیم، داریم قضاوتش میکنیم دیگه! چه خوب چه بد! اصلا قضاوت یکی از کارکرد های استدلال مغز و روانشناسی شناختیِ!!
ما وقتی یک رفتاری از کسی می بینیم که بارها تکرار شده مسلما قضاوتش میکنیم که بتونیم درک کنیم این خصوصیت اخلاقیشه و باهاش چطور برخورد کنیم بهتره! حتی اونی که میگه من قضاوت نمیکنم همون لحظه داره اخلاق شما رو قضاوت میکنه و طبق اون قضاوتها تصمیم میگیره که انکار کنه.. مثلا یه استاد وقتی ۵بار دیر رسیدی سر کلاس، راهت نداده، خب تو از سری بعدی قضاوت میکنی تو ذهنت که نباید سر کلاس این استاد دیر برم چون نمیزاره برم سر کلاس مثلا! و همین قضاوت بهت کمک میکنه که سری بعدی زود برسی به کلاسش.. قضاوت از روی بدیهیات و واقعیات صورت میگیره.. چیز هایی که عملا وجود دارند چه انکار کنیم چه نکنیم... ما راجع به هر چیزی بخوایم نظر بدیم، یعنی داریم قضاوتش میکنیم!
این از این..
حالا یه قضاوتی هست که میگیم بده و زشته و عیبه.. اون چیه؟
لفظ #قضاوت_ممنوع برای مواقعی هست که یکی رو یا یک چیزی رو اصلا نمیشناسین و هیچ شناختی ازش ندارین ولی اون آدم یا اون شئ شما رو یاد چیز بدی میندازه ( مثلا یک شخصی شبیه به کسی هست که اخیرا باهاش دعوا کردین) ناخودآگاه از اون فرد بدتون میاد و هی ازش ایراد های بی دلیل میگیرین.. هنوز نشناخته سعی میکنین محلش نزارین مثلا! آره اینجاها قضاوت غلطه.. ( بحث تداعی کردن)
پس به کسانی که مدتی هست ما رو میشناسند و از خصلت و خوی ما خبر دارند نگیم قضاوت نکن... این شعارِ..
نه تنها نمی تونه ازمون دفاع کنه، حتی به ادای دفاع کردن هم نزدیکمون نمیکنه...
#رج
