میز پینگ‌پنگ شکسته، سبد بسکتبال بدون تور، دسته بدمینتون با تور پاره، توپ‌های کم‌باد و ... خاطره جمعی ما از زنگ ورزش را تشکیل می‌دهند. تازه این قسمت خوب ماجرا است، چراکه برای برخی از ما زنگ ورزش به معنی کلاس جبرانی سایر دروس مثل ریاضی بود. اگر هم زنگ ورزش زنگ آخر بود، سهم ما زود به خانه رفتن بود. مدارس محروم دولتی که هیچ، نکته غم‌انگیز اینجاست که در ایران حتی مدارس غیرانتفاعی گران‌قیمت هم توجه چندانی به ورزش و فضای ورزشی ندارند. بماند!
تصاویری که می‌بینید مربوط به یک مدرسه در چین است. سوای معماری خلاقانه این مدرسه، توجه ویژه آن به ورزش بسیار جلب‌توجه می‌کند.
«دبستان شماره ۲ تیانتای» در استان ژجیانگ چین، توسط گروه معماری LYCS در زمینی به مساحت ده هزار مترمربع طراحی و اجراشده است. این مدرسه، با ظرفیت بالا، پاسخگوی نیاز منطقه پرتراکمی است که در آن قرارگرفته است. همچنین بالا بردن زیبایی این منطقه قدیمی، از دیگر اهداف طراحان و سفارش‌دهندگان بوده است.
اما چیزی که این مدرسه را متفاوت می‌کند، قرار گرفتن یک پیست دوومیدانی و یک زمین بسکتبال در پشت‌بام این بنا است. داشتن پیست دوومیدانی آن‌قدر برای سفارش‌دهندگان و طراحان مهم بوده است که آن را مبنای طراحی خود قرار داده‌اند.
داشتن حیاط بزرگ برای فعالیت‌های ورزشی و تفریحی تعداد زیاد دانش‌آموزان نیز مدنظر قرارگرفته است. به نظر بیش از هرچیز فعالیت بدنی دانش‌آموزان در این طرح مهم بوده است.
حالا این مدرسه علاوه بر زیبا کردن منطقه خود، به بالا رفتن سطح ورزشی کودکان منطقه نیز کمک بسیاری کرده است.
البته این میزان فضای ورزشی برای یک مدرسه، مختص به این دبستان نبوده و در مدارس چین تقریباً به یک روال تبدیل‌شده است. در ادامه چند مدرسه دیگر در چین را می‌بینید که توجه ویژه سازندگان آن به مدرسه و فضای ورزشی به‌شدت جلب‌توجه می‌کند.
با دیدن این تصاویر به یاد برخی از همکلاسی‌های دوران مدرسه‌ام افتادم؛ آن‌هایی که استعداد ورزشی و بدنی آن‌ها به‌وضوح مشهود بود، اما حالا در بهترین حالت یک زندگی معمولی مثل سایر مردم دارند.
پ.ن : این یادداشت پیش از این و به شکلی دیگر در فارنت منتشر شده است.
