عادت خیابان‌گردی عادت خوبی نیست. بخصوص وقتی طوری باشی که خواه ناخواه توجه دیگران رو جلب کنی. الزاما به خودم و افراد مشابه خودم اشاره ندارم. فکر کنید حجم زیادی خالکوبی دارید، موهاتون آبیه یا حتی کفش‌هایی پوشیدید که رنگ هر لنگه یه چیزه!
اینا چیزی نیست که بخواد کسی رو آزار بده یا آسیبی بزنه. ولی خواه ناخواه توجه مردم رو جلب می‌کنه. مردم نگاه می‌کنند. اما چی تو سرشون می‌گذره؟ من باشم وقتی دختر موآبی رو ببینم میگم «چقدر موهاش قشنگه. کاش موهای من هم همینقدر پرپشت و قوی بود که برم آبی کنم» شما چی می‌گید؟
یا حتی خالکوبی‌های اون آقا، با خودم میگم «چه خوبه! چه قشنگ در اومده». شما چی می‌گید؟ در مورد کفشای لنگه به لنگه شاید وسواسم تحریک شه. نمی‌دونم شاید هم خودم روزی لنگه به لنگه بپوشم. ولی فعلا OCD نمی‌ذاره.
خلاصه، میون این همه آدم رنگارنگ، جای من کجاست؟ جای شما کجاست؟
