امروز بعد مدت ها اومدم براتون بنویسم یا بذار بهتر بگم اومدم برای خودم بنویسم چون از نظر آماری مخاطب چندانی ندارم ولی عاشق نوشتنم.
متن امروزم ربطی به پست های قبلیم نداره و به نوعی دلنوشته ی منه برای تذکر به خودم.
خیلی از ما ها به چیزای مختلفی آگاهی داریم و قبولش داریم ولی هنوز اون رو نپذیرفتیم.
زندگی با همه سختی ها و کمی و کاستی هایی که داره تقدیر قطعی ماست و نمیتونیم نقضش کنیم.
زمان و حرکت دو مقوله ی جدایی ناپذیرن همونطور که در فیزیک خوندیم زمان از حرکت به وجود میاد.
پس چرا باید زمان خودمون رو از بین ببریم و یا اینکه ازش کم کنیم ، منظورم نا امیدیه،هیچکس و هیچ چیز منتظر ما نمیمونه.
هیچ عشقی عمیق تر از عشق مادر به فرزند نیست و قطعا دیدین که پس گذشت مدتی مادر هم فرزند فوت شده اش رو فراموش می کنه.
پس باید باز هم بلند شویم و ادامه دهیم ولی این بار هدفمند تر ، محکم تر ، سخت کوش تر و خوشحال تر از سابق. هر چند بار که خسته میشید اشکال نداره
هر چند بار که خسته میشید اشکال نداره.
طبیعت انسان به همین گونه است پس بلند شو و ادامه بده.طبیعت انسان به همین گونه است پس بلند شو و ادامه بده.
من همیشه به دوستام اینو میگم نگاهتون فقط رو به جلو باشه پا پس نکشید کلید برد توی استقامته ولی منطقی باشیم ، آدم صفر یا صدی نباشیم ، خودمون رو ارتقاء بدیم و به کم راضی نباشیم. خوشحال باشیم و آرامشمون رو حفظ کنیم که بهترین گنج زندگی آرامشه.
