خیلی از ماها توانایی تحمل ابهام یا عدم قطعیت رو توی زندگیمون نداریم. چرا ؟ چون دوست نداریم کاری رو انجام بدیم که از نتیجه اش بی خبریم. سر کار میریم و دقیقاً خواسته ی رئیس رو انجام میدیم تا حقوق بگیریم، مشقای مدرسه رو خوب انجام میدیم تا 20 بگیریم و پیش همه عزیز باشیم ? و تمام کارهای از پیش تعیین شده ی دیگه...
اما وقتی میخوایم رشته ی دبیرستانمون رو انتخاب کنیم ، توی رابطه بریم ، بیزنس خودمون رو راه بندازیم ، رزومه امون رو برای فلان شرکت بفرستیم یا حتی لاک چه رنگی بخریم ! هیچکس نیست که به ما کمک کنه . علناً هیچ راهی نیست که بفهمیم این کار درست هست یا نه .
پس ما از این چالش انتخاب طفره میریم و رشته ی مورد علاقه مون رو انتخاب نمیکنیم ، با کسی که خوشمون اومده وارد رابطه نمیشیم یا مجبور میشیم تیکه های بقیه رو بشنویم که عه ! آخی هنوز بیکاری؟ ? به تبعش ما دنبال کسی که میگردیم که ازش مشاوره بگیریم یا راهنمایی مون کنه . از عمه و خاله و دایی تا مشاورای کنکور، روانشناس و منتورهای آبکی و حتی گوگل دات کام عزیز !
واقعیت اینه که هیچکس غیر از خود ما نمیتونه بهمون بگه چه کاری بهتر یا بدتره بهترین مشاور و راهنما خود ما هستیم حتی با عقل نصفه پاره امون ?
اینکه نمیتونیم با عدم قطعیت و ریسک موضوعی کنار بیاییم هم باعث میشه زندگیمون بی خطر و یکنواخت باشه ، به قول ژوکر توی فیلم شوالیه تاریکی : من فقط انجام میدم ، پس JUST DO IT BUDDY ?♀️
