من چند بار ممکنه توی یک ماه یه آدمی رو که کاملا فیت و بقول معروف سیکس پک هست رو ببینم؟ با چه فرکانسی ممکنه توی زندگی روزانه ام آدمهایی رو ببینم که از نظر ظاهری و قیافه پرفکت و عالی هستند؟چقدر امکان داره من آدمایی رو تو زندگیم ببینم که توی زمینه های کاری و علمی خیلی پیشرفت کردن و همش جایزه های مختلف رو پشت سرهم درو میکنن؟ حقیقت اینه که من شاید چندماه یبار یه همچین آدمهایی رو ببینم. خیلی کم. و تازه معمولا تمامی اینها توی یک نفر جمع نمیشه. در واقعا منطقی هم به جریان نگاه کنی نمیشه یا خیلی کم پیش میاد که یه آدمی از همه نظر عالی و بی نقص باشه.
اما این شبکه های اجتماعی یه کاری کردن که ما از قضا با یه فرکانس بالا این آدمها رو میبینیم. در واقع تعداد خیلی بالایی از آدمهایی که ما اینجا هر روز میبینیمشون از یه جهتی عالی و بی نقص خودشون رو نشون میدن. حالا یا عالی و بی نقصن و یا اونا هم تو این بازی معیوب یا عالی باش یا هیچی نیستی گیر افتادن. از طرفی ماهایی که اینارو هر روز میبینیم بصورت ناخودآگاه حس میکنیم تو همه این جنبه های مختلف باید به این حد اعلا برسیم و عالی باشیم وگرنه هیچی نیستیم. یعنی اصلا به این توجه نمیکنیم که مثلا فلان مدل که کل فوکوس زندگی اش رو بدنشه شاید فقط همون بعد از زندگیش عالی باشه و بقیه ابعادش معمولی باشن. بلکه با الگوبرداری های مختلفی که میکنیم میخوایم تو همه جنبه ها عالی و بی نقص باشیم که این عملا و منطقا غیر ممکنه چون ما زمان و انرژی محدود داریم. نتیجه اش میشه آدمهایی که همش دنبال “شدن” هستن! همش چشمشون به آینده اس و از لحظه حال که تنها لحظه ای هست که زندگی توش جریان داره غافل هستن. نتیجه اش میشه آدمهای سرخورده ای که همش خودشون رو بخاطر معمولی بودن سرزنش میکنن و اونقدر توی این سرزنش غرق میشن که اصلا نمیتونن اون پتانسیل شخصی وجودیشون رو آزاد کنن بلکه فقط دنبال این و آن هستند. شاید ماهایی که همش داریم تو اضطراب و استرس زندگی میکنیم و هیچوقت به رضایت از خودمون بدنمون کارمون زندگیمون نمیرسیم باید یه نگاهی بندازیم به این تصاویری که چه دروغ چه راست داریم به خورد خودمون میدیم.
