اگه ناامیدی مثل کشتی باشه که به طوفان خورده و اگه سوارش باشیم مارو با خودش غرق می کنه، شاید چیزی نباشه که باید ازش فرار کنیم، شاید فقط باید از این کشتی پیاده بشیم و اگه غرق شدن تنها راه پیاده شدن از اون باشه؛ شاید نیاز باشه تا غرق بشیم!
فکرکنید که بهتون فقط و فقط دوتا مداد رنگی سبز و قهوه ای بدن و بگن باید 1000 تا درخت کاج بکشی،مطمئن موقع کشیدن پانصدمین درخت از خودتون و اون موقعیت بیزار میشید اما هزارمین درخت رو از درخت سرکوچه هم طبیعی تر میکشین!
این فایده ی غرق شدنه.
ناامیدی هم همینطوره، وقتی که دچارش میشیم راحت نیستیم کلا نا راحتیم، کم کم برامون آزاردهنده میشده، وقتی احساس میکنیم که داریم غرق میشیم از خودمون متنفر میشیم، هم بخاطر اینکه اون اتفاقی که می خواستیم نیفتاده یا کلا یه اتفاق ناخوشایند افتاده، هم بخاطر اینکه به خودمون اجازه دادیم که ناامید بشیم و احتمالا مدام به خودمون میگیم که نه نباید ناامید بشی.
اما واقعا به قول شمس " پذیرش" چیز خوبیه، اگه بتونیم که اتفاقاتی که برامون پیش میاد رو بپذیریم مطمئنا انقدر بهمون سخت نمیگذره؛ البته این مستلزم یه قوه ی درک و پیشینه ی منطقی خیلی خوبه(معمولا).
بنابراین به وقت ناامیدی تنها کاری که باید بکنیم اینه که مقاومت نکنیم چرا که ناامیدی خودش به تنهایی محکم ترین دلیل برای امیدوار بودن و امیدوار موندنه.
و اگه ناامیدی رو به یه آدمی که کنج خلوت و تاریکی و انزوا رو انتخاب کرده تشبیه کنیم، امیدواری دقیقا مثل یه دورهمی خونوادگی میمونه که همه ی افرادی که دوستشون داریم زنده و سالم و سرحال توی یه شب با صفای تابستونی دورهم جمعن شب شام قرار پلوقورمه سبزی زعفرونی با سالاد کاهو بخورن.
اگه از غرق شدن می ترسی کافیه که یکبار اجازه بدی غرق بشی، اونوقت قایق امید خودش میاد تورو نجات میده و میبرتت به یه دورهمی تابستونی که شام قراره قورمه سبزی بخوری، یه قورمه سبزی که مزه ش با تمام قورمه سبزی های دیگه ی زندگیت که خوردی فرق میکنه!
