دو سال ونیم پیش تونستم بعد از 10 سال اولین نمایشنامم رو تموم کنم.روزهای اول تو پوست خودم نمی گنجیدم و احساس میکردم شاخ غول شکوندم.یکم که گذشت و به خودم که اومدم با خودم گفتم خب حالا که چی؟
نوشتی که بندازی گوشه خونه تا خاک بخوره البته حقیقتا مطمئن بودم این اتفاق میوفته فقط نمی خواستم باور کنم.اما خب من یک مبتدی بودم و اموزشی هم ندیده بودم تا از اون طریق با ادم های مرتبط ارتباط برقرا کنم پس رسما هیچ ایده ای نداشتم که باید چکار کنم.برای همین اولین کاری که به ذهنم رسیداین بود که بگردم ایمیل چند تا از ادمایی که تئاتر کار می کنن ،نمایشنامه نویسن و تا حدی با سبکشون آشنا بودم پیدا کردم و ایمیل زدم به بعضی چند بار و به عده ای هم همون یک بار که سرجمع 50 تا ایمیل به شخص شد و حدودا 10 تا ایمیل هم به مجله ها و به جز دو نفر از هیچکس جواب نگرفتم.
اولین نفر که گفت من فرصت خوندن ندارم _که حقیقتا بابت چشم انتظار نگذاشتنم ازش ممنونم- و دومی که اول قبول زحمت کرد اما یعد دیگه خبری ازش نشد.خداوکیلی هم انتظار نداشتم جواب یک مبتدی شهرستانی رو هم بدن تا این حدم ممنونشونم.
خلاصه که بعد از6 ماه بی خیال شدم و "تئوری برعکس"من شد اولین پست این صفحه هنوز بعد دو سال جوابی نگرفتم و زمونه باعث شد فاصله بگیرم از نوشتن ورویای نمایشنامه نویسی به مرور داره محو و محوتر میشه.
اما همه ی اینا به اندازه این سخت نیست که تو تحصیل ،شغل واینده تو بزاری رو تیاتری که دیده نمیشه.لغو میشه،مجوز نمیگیره،دوستان سانسور چی تصمیم میگیرن که یکهو مجوز ندن. چرا ؟خدا داند فقط زحمت چندماهه جندتا ادم نادیده گرفته میشه و به مرور همه هم فراموش می کنن.
روز تئاتر باید به اونایی تبریک گفت که پای همه مشکلات تئاتر ایستادن و هنوز دارن برای بهبودش تلاش میکنن.
