آقای لازار(Monsieur Lazhar) فیلمی به کارگردانی "فیلیپه فالاردیو" است که در آن داستان مهاجری را روایت می‌کند که به تازگی از کشور خود(الجزایر) به کشور کانادا مهاجرت کرده و جایگزین یک معلم ابتدایی در مدرسه شده‌است.این فیلم پیام های متعددی را به مخاطب خود منتقل می‌کند و در طول داستان به سراغ چالش های متفاوتی می رود. این درام موضوعات پیچیده ای ازجمله سوگ، مهاجرت، آموزش و توجه به ارتباطات انسانی را در خط داستانی خود دنبال می‌کند و به خوبی نشان می‌دهد که ارتباطات انسانی، قوی ترین پل برای درک متقابل و همدلی است.
بشیر‌لازار، پناهجوی الجزایری است که با وجود تمام مسائل شخصی خود، باوجود نداشتن تجربه‌ی معلمی پیش از این، حالا توانسته‌است مسئولیت معلمی را با کسب اعتماد مدیر مدرسه بپذیرد. او، درعین حفظ هویت و فرهنگ الجزایری خود، سعی دارد خود را با فرهنگ کشور جدید نیز سازگار کند.
سبکی که بشیر در کلاس خود اجرا می‌کند با معلم جوان سابق بچه ها تفاوت هایی دارد ولی این مسئله باعث دلسردی بشیر نشده و سعی می‌کند بر اصول و ارزش هایی که همیشه به آن باور داشته، پایبند بماند.
او، کلید موفقیت خود را برقراری ارتباط صحیح و موثر میان خود و آنان می‌بیند و سعی می‌کند با داستان‌ها و حکایت‌های متفاوت و گفت و گو پیرامون آن با نسلی که فاصله ی سنی زیادی با او دارد؛ ارتباط برقرار کند. او از فرهنگ و آداب و رسوم شهر و دیار خود می گوید و از دانش آموزان می‌خواهد آنها هم همین کار را انجام دهند. این تبادل فرهنگی، قدم خوبی برای برقراری ارتباط با دانش آموزان است و خوشبختانه نتیجه بخش نیز بوده‌است. او ضمن برقراری ارتباط، به آنها جسارت ابراز وجود، تفکر به گونه ای متفاوت‌تر از قبل و پرسیدن سوالاتی که پیش از این اجازه اش را نداشتند، هدیه داد.
بشیر لازار در جریان داستان، خود را تسکین دهنده ی درد و رنج دانش آموزانی می‌بیند که در مدرسه، صحنه ی مرگ دلخراش معلم محبوبشان را دیده‌اند. او که خود درد و رنج زیادی را بابت از دست دادن تمام خانواده اش تحمل می‌کند؛ چگونه می‌تواند تسکین دهنده ی آن ها باشد؟
حقیقتا این تسکین دهندگی لازار یکی از پیام های قوی داستان است. جایی که این پناهنده، همدلی عمیقی نسبت به وضعیت دانش آموزانش پیدا می‌کند و با گوش دادن فعالانه به صحبت های آنها و اجازه ی بروز هیجاناتشان در قالب گفت و گو، انشا و ... و همچنین به رسمیت شناختن احساس غم‌شان به آنها نشان می دهد که تنها نیستند. او به خوبی فضای امن و حمایت کننده‌ای را در کلاس به وجود آورده است که دانش آموزان احساسات خود را به طور آزادانه بیان می‌کنند تا بتوانند از زیرفشار سنگین آن احساسات خارج شوند و به سمت بهبودی حرکت کنند.
به راستی شاگردان آقای لازار چه خوش‌شانس بودند که در چنین شرایطی، فردی مانند بشیر را به عنوان معلم کنار خود داشتند. هرچند که عوامل پیرامونی اجازه‌ی ادامه‌ی این همراهی را برای آنها میسر نساخت ولی او رسالت خود را برای خود و آنان به انجام رساند و از این بابت بسیار مسرور می باشد.
