مخاطب این مقاله: متخصصان «شناخت‌شناسی»، متخصصان «اختلالات یادگیری»
مهارت کار با تشبیه، دو حالت دارد:
۱. کار با تشبیه به شکل «خودآگاه»:
که معمولا به راحتی قابل تبدیل به بیان است و خودش دو حالت دارد:
حالت اول. «تولید» کردن تشبیه کلامی جدید
حالت دوم. «درک» کردن تشبیه کلامی جدیدی که دیگری تولید کرده.
۲. کار با تشبیه به شکل «ناخودآگاه»:
ما اکثر چیزهای جدید را برای درکش به چیزهایی که قبلاً دیده‌ایم تشبیه می‌کنیم و معمولا خودمان متوجه نمی‌شویم که این درک جدید، با تشبیه به پدیده‌های قبلی به وجود آمده. در ریاضی معمولا مفهومِ «تناظر» از جنس تشبیهِ ناخودآگاه است و معمولا تبدیلش به کلام کار سختی است.
