گاهی کمی فلسفه بافتن درک بهتری را از شرایط و اتفاقات به ما می دهد.
اگر مردم ایران «دومین مردمان ناشاد دنیا» هستند پس آن چه که در خیابان ها بعد از یک مسابقه ی فوتبال رخ می دهد چیست؟ این حجم از بمباران عکس و فیلم و متن که در همین شبکه ی اجتماعی اینستاگرام اتفاق می افتد چیست؟ فکر نمی کنید شکافی بین «فرهنگ غیررسمی» و «فرهنگ رسمی» این کشور وجود دارد؟
شاید مردم در خلوت خود دست به شادی هایی می زنند که هیچ گاه در انظار عموم و در سطح خیابان ها نمی توانند آن ها را نشان دهند. شاید پدیده ای به نام «دین» در گذر سال ها غمی را ناخواسته در گوشه ی دلِ این مردم گذاشته که آن ها شادی کردن را نیاموختند.
اگر آمار مؤسسه گالوپ در سال 2013 درست باشد و مردم ایران دومین مردم ناشاد دنیا باشند، پس این شادی ها اصالتی ندارد، می تواند برخواسته از یک خشم و غم درونی باشد که گاه اجازه پیدا می کند بیرون ریخته شود تا بیشتر زنده بمانیم.
و اگر شادی یک حالت روانی ست که در آن فرد احساس عشق، لذت و خوشبختی می کند، این جمعیت چندمیلیونی خیلی وقت ها در حسرت داشتن آن به سر می برند.
قرار نیست همه ی شادی ها منجر به هنجار شکنی شود و قرار نیست همه ی شادی ها «حرام» باشند. انسان برای ادامه ی حیاتش به شادی نیاز دارد، فرقی نمی کند کامل باشد یا ناقض، معصوم باشد یا غیر معصوم، ظالم باشد یا مظلوم، خوب باشد یا بد، زشت باشد یا زیبا، شادی یک اتفاق عمیق درون دلِ انسان هاست که زندگی را برایشان راحت تر می کند و زندگی کردن را ممکن تر.
برای همه چیز می شود فلسفه بافت! اما مهمتر از فلسفه بافتن و تحلیل رویدادها یافتن پاسخ برای سوال هایی ست که زندگی ما را بهتر و زیبا تر می کند.
اگر فرصتی دست داد، زمانی که هیجانات این پیروزی ملی خاموش شد به این فکر کنیم که ما شاد هستیم یا نه؟ و اگر نیستیم چرا؟ و اگر هستیم که خوش به حالمان.
تقصیرها را برگردن هیچ کس نیندازیم، مقصر هر که می خواهد باشد، خودمان باید فکری به حال خود کنیم تا شادتر زیست کنیم! یک شادی با اصالت و واقعی نه #توهم_شادی
