برای استخدام #کارشناس_محتوا آگهی نوشتم و هر روز که به اکانت #جابینجا سر می‌زدم رزومه روی رزومه جمع شده بود. شانس آوردم آقای منابع انسانی اکانت را بست اگرنه تا حالا زیر رزومه‌ها دفن شده بودم. با این حال، هفتصد و چند رزومه رسیده بود که خواندنشان را شروع کردم و اگر از من می‌شنوید این افسرده‌کننده‌ترین کار دنیاست، به‌خصوص اگر رزومه‌ها نامرتبط باشند.
مهندس‌های فارغ‌التحصیل از دانشگاه بدون این که حتی بدانند کارشناس محتوا کیست و چه کار می‌کند؟ #رزومه می‌فرستند. خیلی خیلی تصادفی، صبح بیدار می‌شوند و از خودشان می‌پرسند: «امروز چه‌طور دنبال کار بگردیم؟ چه‌طور است برای همه‌ی موقعیت‌‌ها رزومه بفرستیم و ببینیم از کدامشان شغل درمی‌آید؟!» و این‌طور می‌شود که رزومه‌شان از اکانت ما سر در می‌آورد. به همین راحتی!
آن‌هایی هم که یکی دو ترم کلاس عکاسی رفته‌اند و کار با فتوشاپ را بلدند با خودشان می‌گویند این کارشناس محتوا دیگر چه کوفتی‌ست؟ بگذار رزومه بفرستیم، می‌فهمیم!
و...
تا دلتان بخواهد می‌توانم از این دسته‌بندی‌های بی‌ربط برایتان ردیف کنم اما بگذریم! سوالم این است که فکر می‌کنید همه‌شان روی کدام ویژگی‌شان تاکید کرده‌اند؟ بله! روحیه‌ی کار تیمی! آن‌قدر که حالا دیگر به این عبارت آلرژی پیدا کرده‌ام و به محض دیدنش، زنجیره‌وار عطسه می‌کنم.
چه می‌شود که آدم‌ها می‌روند در قالب‌های آماده؟ که انقدر شبیه هم می‌شوند؟ که یک جا شنیده‌اند روحیه‌ی کار تیمی داشتن خوب است پس با فونت بزرگ این را توی رزومه‌شان می‌نویسند! حس می‌کنم همه‌شان عضو یک گروه سرودند که با لباس‌های متحدالشکل جلویم ایستاده‌اند و با لحن کشداری می‌خوانند: روحـــــــــــــــیه‌ی کار تـــــــــــــــــــیــــــــــــــــمــــــــــــــــــی!
از نظر من پژوهش و نوشتن حاصل انزواست، حاصل یک‌جانشینی در سکوت با تمرکز فراوان و محض رضای خدا آن‌قدرها نیاز حیاتی به ارتباط با این و آن، برونگرایی و روحیه‌ی کار تیمی ندارد. بر فرض هم که داشته باشد، اصلا چیز قابل تاکیدی نیست.
یکی از فاکتورهای مهم برای انتخاب کارشناس محتوا این است که چه‌طور با کلمات مکتوب، خودش را معرفی می‌کند؟ ناسلامتی او کارش نوشتن است پس رزومه فرصت خوبی‌ست تا از خودش، علایق و مهارت‌هایش حرف بزند، قصه بگوید و نشان بدهد چقدر حالش با کلمه‌ها خوب است.
راستش دیدن این همه رزومه با قالب از پیش تعیین شده، نوشته‌های آماده و مهارت‌های تیتروار، آدم را افسرده می‌کند. کاش هرکس از خودش بپرسد این رزومه چقدر شبیه من است؟ چقدرش را این جا گفته‌ام و چقدرش می‌ماند برای جلسه‌ی مصاحبه؟... رزومه اگر همه‌ی ما نیست، حداقل می‌تواند بخشی از خود واقعی ما باشد نه یک کپی دست چندم از رزومه‌ی دیگران! می‌دانید؟!
صدیقه حسینی – یادداشت‌ها
لینکدین من:
https://www.linkedin.com/in/sedighe-hoseini/
کانال تلگرام-یادداشت‌ها-روزانه‌ها:
