در این ایام که بحث کورنا به عنوان یکی از اخبار اساسی جامعه و جهان شده است تئوری های مختلفی در مورد شکل گیری این پدیده بر سر زبان ها جاریست. عده ای معتقداند که این پدیده در واقع جنگ هیبریدی است عده ای ان را جنگ بیولژیکی می دانند. در مجموع هر نوع جنگی که به ان اعتقاد داشته باشیم دخالت انسان در آن ناگزیر است. به عبارتی همه معتقد هستند که انسان آگاهانه در شکل گیری این پدیده نقش داشته است.
اما به نظر من همه ی این نظریه ها از یک نقص اساسی رنج می برند. دست بالا گرفتن قدرت انسان. البته این بحثی بی پایان است که در آن عده ای معتقد هستند که انسان با اراده اش می تواند طبیعت را به تسخیر خود در اورد. یا کتاب هایی که پیشرفت ملل را ناشی از تلاش مردمان آن ملت می دانند یا در حوزه های فردی عده ای معتقد هستند که پیشرفت انسان ها در نتیجه تلاش ها و پشتکار فردی است و جایگاهی برای نیرو های بیرونی قائل نیستند. ما هم غالبا ترجیح می دهیم پیروزي های خود را با همین اندیشه به نفع خود مصادره کنیم.
از طرفی دیگر گروهی معتقد هستند که بشر آن گونه که خود فرض می کند صاحب اختیار نیست رشد و پیشرفت بشر و ملل علاوه بر تلاش های انسانی نتیجه شانس و خوش اقبالی ها نیز هست. بشر با تمام قدرتی که در دست دارد هنوز در سیطره نیروهای طبیعت هست. مثال های مکرر از زلزله، بیماری های فراگیر، سیل و غیره نشان دهنده ناتوانی انسان در برخورد با پدیده های طبیعی است. زمانی که یک ویروس می تواند قدرتمندترین کشور ها را زمینگیر کند نشانه ای از قدرت طبیعت و تحقیر تکبر انسان است.
در این سال ها فیلم ها و کتاب های آبکی موفقیت متاسفانه این باور را در ما ایجاد کرده اند که فارغ هر چیزی صرفا با تلاش می توان به هر آنچه آرزو داریم دست یابیم. این باور دو رو دارد یک روی ان تلاش و کوشش برای رسیدن به موفقیت است که نکته مثبت این کتاب هاست اما روی دیگر این باور این است که خیل کثیر افرادی که شکست خورده اند نیز شکست شان ناشی از تنبلی و تن پروری آنهاست. و با این کار هزینه شکست و بخت بد به شدت بالا می رود.
به باور من ما آدم ها نه مختار مختاریم و نه دست بسته دست بسته. ما در حد خود باید برای برون رفت از مشکلات تلاش کنیم اما همیشه باید نیم نگاهی به موج های بزرگ سرنوشت نیز داشته باشیم امواجی که براحتی می توانند سال ها تلاش ما را نقش بر آب کنند.
این پست صرفا نظر شخصی و هر گونه انتقادی بر آن را پذیرا هستم.
