با آمدن کامپیوتر و سامانه های نرم افزاری به محیط اداری ما این انتظار وجود داشت که کارها ، نیروی کار و دغدغه ها کمتر شود. به عبارتی بسیاری از فرایند های کاری خودکار سازی شود اما آنچه می بینیم روز به روز ادارات بزرگتر و کارها نه تنها کمتر نمی شود که بیشتر هم می گردد؟
یکی از معضلات در طراحی سیستم‌های عدم درک مرز بین خواسته‌ها و نیازهاست. متاسفانه در زبان فارسی گاهی ما این دو مفهوم را با هم مترادف می دانیم در حالی که دو مفهوم جدا از همند. خواسته ها آن چیزی است که کاربران سیستم از ما انتظار دارند و آن را بیان می کنند در حالی که نیاز ها آن چیزی است که واقعا سیستم برای بهبود عملکرد خود به آن نیاز دارد. گاه این دو مفهوم مشترک می شوند یعنی نیازهایی که از سوی کاربران درک شده و بیان می شوند اما لزوما همیشه این گونه نیست.
همانطور که در تصویر فوق نشان داده ام سه گروه داریم:
گروه A : خواسته هایی که توسط کاربر بیان می شود اما در واقع نیاز های سیستم نیستند. پیاده سازی کردن این خواسته ها موجب گسترده شدن و سنگین شدن سیستم ها می شود اما کمک خاصی به بهبود سیستم ها نمی کند.
گروه B: خواسته هایی که نیاز های سیستم هستند.
گروه C: نیاز هایی که پنهان می مانند و از دید توسعه دهنده نادیده می ماند. مشکلات توسعه در این نقاط شکل می گیرد. سامانه پس مدت ها صرف زمان و هزینه تولید می شود اما موجب کاهش زمان نمی شود یا آن بهبودی که انتظار است اتفاق نمی افتد.
یکی از مهارت های ضروری در تیم توسعه، افرادی هستند که توانایی شناسایی و درک مرز بین این دو مفهوم را داشته باشند بتوانند نیازها را به درستی از خواسته ها غیر ضروری متمایز کنند و توان اقناعی کافی برای توجیه مشتریان را داشته باشند. این مهارت ها به نظرم از مهارت های ضروری است که متاسفانه در رشته های فناوری اطلاعات نادیده گرفته می شود و زمان زیادی صرف فرا گرفتن مهارت های فنی می شود و کلاس های مختلفی در این زمینه وجود دارد. در حالی که مهارت ارتباطی و اقناع و درک نیازها، مهارت های اساسی و نقطه شروع یک پروژه و عامل موفقیت یا شکست پروژه های در جایی آموزانده نمی شود. یا ما به عنوان برنامه نویسی ضرورتی در خود احساس نمی کنیم بر روی این جنبه ها کار کنیم.
این پست نظرات شخصی است خوشحال می شوم نظر شما دوستان را بشنوم
