یکی از مهم ترین مفاهیم در بانک های داده ای رابطه ای بحث نرمال سازی است. هدف از نرمال سازی کاهش افزونگی و بهبود بروز رسانی داده ها می باشد. مثال اگر بخواهیم اطلاعات یک دانشجو و کلاس هایی درسی را ذخیره کنیم به طور معمول سه جدول جداگانه برای درس، دانشجو و جدولی که مشخص می کند هر دانشجو کدام درس ها را انتخاب کرده است. مزیت این روش این است که داده کمتری نوشته می شود و برای بروز رسانی براحتی می توان در حداقل زمان ممکن داده را بروز کرد.
نرمال سازی کاهش افزونگی را به قیمت افزایش زمان پردازش بدست می آورد به همین دلیل در بانک های داده جدید زمانی که داده ای دائما فراخوانی می شود افزونگی را ترجیح می دهند.انتخاب بین نرمال سازی یا داده جاسازی شده در بسیاری از مواقع دشوار است به همین دلیل در عمل باید تصمیم گرفته شود بین این دو حالت کدام وضعیت انتخاب شود.
در ادامه تیتر وار نکاتی در انتخاب هر کدام از این روش ها بیان می شود:
۱- اگر داده جاسازی شده کوچک است بهتر است از همان روش جاسازی استفاده شود تا این که سند جدیدی برای آن در نظر گرفته شود.
۲- اگر داده جاسازی شده تغییرات زیادی دارد بهتر است در سند جداگانه ذخیره شود اما اگر ندرتا تغییر می کند بهتر است به صورت جاسازی شده استفاده شود.
۳- اگر داده جاسازی شده به آرامی تغییر می کند و در ابعاد کم تغییر می کند جاسازی آن مناسب تر است.
۴- اگر سرعت خواندن مهمتر از نوشتن است یا اگر داده بیشتر خوانده می شود تا نوشته بهتر است به صورت درون سازی شده استفاده شود.
در بانک های داده غیر رابطه ای از آنجایی که عمل خواندن بیشتر از نوشتن اتفاق می افتد ترجیح داده می شود به منظور بهبود در سرعت خواند اطلاعات، مقداری افزونگی را تحمل کنند بنابراین در طراحی های جدید بانک داده ضرورتا تاکیدی بر روی نرمال سازی های داده نیست.
