نزدیک تر از لب به تکلم

گیسو به گل آراسته ای، لب به تبسم

خاموشی و در خامشی ات صوت و سخن گم

می خوانی ام اما نه بدان سان که خلایق

می بینمت اما نه بدانگونه که مردم

از جسم رها نیستی اما ز لطافت

افزون تر از آنی که درآیی به تجسم

دور از منی آنگونه که عقل از دل و با من

اندوه تو نزدیک تر از لب به تکلم

لب باز مکن تا که ندانند خلایق

آن میوه ی ممنوعه نه سیب است نه گندم

خاموشی ات اینگونه که دریای معانیست

بر خاکِ  تکلّم چه نیازی به تیمم

رضا طهماسبی